2 Σεπτέμβρη 1829: Υπογράφεται η Συνθήκη της Αδριανούπολης, βάσει της οποίας η Πύλη αναγνωρίζει την ανεξαρτησία της Ελλάδας

 

Η Συνθήκη Ειρήνης της Αδριανούπολης (ή Συνθήκη του Εντιρνέ) σήμανε το τέλος του Ρωσο-Τουρκικού πολέμου του 1828-1829 ανάμεσα στην Ρωσική Αυτοκρατορία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Υπογράφτηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1829 στην Αδριανούπολη από τον ρώσο Κόμη Αλεξέι Ορλώφ και τον τούρκο Αμπντούλ Καντίρ-μπεη.[1] Η Οθωμανική Αυτοκρατορία παρείχε πρόσβαση στην Ρωσία στις εκβολές του Δούναβη και στα κάστρα του Akhaltsikhe και του Akhalkalaki στην Γεωργία. Ο Σουλτάνος αναγνώρισε στην Ρωσία την κατοχή της Γεωργίας και των Χανάτων του Ερεβάν και του Ναχιτσεβάν τα οποία είχαν παραχωρηθεί στον Τσάρο από την Περσία με την Συνθήκη του Τουρκεμτσάι ένα χρόνο νωρίτερα.

Με την συνθήκη άνοιγαν τα Δαρδανέλλια σε όλα τα εμπορικά πλοία, απελευθερώνοντας έτσι το εμπόριο των δημητριακών, των κτηνοτροφικών προϊόντων και της ξυλείας, αν και χρειάστηκε η Συνθήκη του Hünkâr İskelesi (1833) για να διευθετηθεί το ζήτημα των Στενών ανάμεσα στα δύο μέρη. Ο Σουλτάνος εγγυήθηκε εκ νέου την ήδη υποσχεθείσα αυτονομία της Σερβίας, υποσχέθηκε αυτονομία για την Ελλάδα, και επέτρεψε στην Ρωσία να καταλάβει την Μολδαβία και την Βλαχία έως ότου η Οθωμανική Αυτοκρατορία καταβάλλει αποζημιώσεις. Η συνθήκη επίσης όριζε τα σύνορα μεταξύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της Βλαχίας κατά τον ρου του Δούναβη, μεταβιβάζοντας στην Βλαχία τις συνοριακές επαρχίες (ράγιας) του Turnu Măgurele, Giurgiu και Brăila.

1923 Διάσκεψη της Λοζάννης καθορίζονται οριστικά τα ελληνοτουρκικά σύνορα.

H συνδιάσκεψη της Λωζάννης: οι ελληνοτουρκικές συνομιλίες

H Ελλάδα αντιπροσωπεύτηκε στη συνδιάσκεψη ειρήνης στη Λωζάννη, το 1923, από μια ομάδα πληρεξουσίων με επικεφαλής τον Eλευθέριο Bενιζέλο, ο οποίος έπαιξε καίριο ρόλο στις σχετικές συνομιλίες. Aνάμεσα στα προβλήματα που χώριζαν τους δύο λαούς, πιο σημαντικά ήταν ο προσδιορισμός των συνόρων, η κατανομή του δημόσιου οθωμανικού χρέους, η καταβολή πολεμικών αποζημιώσεων από την ελληνική πλευρά, το καθεστώς λειτουργίας του οικουμενικού πατριαρχείου και η τύχη των ομοεθνών πληθυσμών, που βρίσκονταν έξω από την εδαφική επικράτεια της Eλλάδας και της Tουρκίας. H χάραξη των συνόρων της Θράκης, αντίθετα με τις διαπραγματεύσεις για τον καθορισμό της τύχης των νησιών του ανατολικού Aιγαίου, δεν προσέκρουσε σε αγεφύρωτα προβλήματα. Tα νησιά Ίμβρος και Tένεδος προσαρτήθηκαν στην Tουρκία, ενώ η Eλλάδα υποχρεώθηκε σε περιορισμούς, όσον αφορά τα κυριαρχικά δικαιώματά της σε μια σειρά νησιών, που βρίσκονταν κοντά στα μικρασιατικά παράλια. 
Αναφορικά με το ζήτημα της εκατέρωθεν ανταλλαγής πληθυσμών, ιδιαίτερη σημασία είχε το ζήτημα αυτών που προσδιορίστηκαν ως “ανταλλάξιμοι”. Αποφασίστηκε ότι δε θα είχαν δικαίωμα να επιστρέψουν στις εστίες τους, χωρίς την άδεια των αντίστοιχων κυβερνήσεων. Η χωριστή συνθήκη της Ανταλλαγής των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας υπογράφτηκε στις 30 Ιανουαρίου 1923.