ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΗΤΡΑΚΗ
Την περασμένη Κυριακή, το ρεπορτάζ του «Αγγελιοφόρου της Κυριακής» για την έξαρση της δημιουργίας στη Θεσσαλονίκη –αλλά και σε όλη την Ελλάδα- επιχειρήσεων που αγοράζουν κοσμήματα, χρυσό, ασήμι και πολύτιμες πέτρες, που ξεπουλούν οι νεοέλληνες για να καλύψουν τις πιεστικές οικονομικές τους ανάγκες, έκανε αίσθηση. Κι αυτό διότι όλοι λίγο πολύ που κυκλοφορούν στην αγορά αντιλαμβάνονται τόσο το τι συμβαίνει όσο και τι πρόκειται να συμβεί. Κειμήλια, ενθύμια, αλλά και κόποι δεκαετιών βγαίνουν στη διατίμηση, ορισμένες φορές πολύ φτηνά.
Την περασμένη Κυριακή, το ρεπορτάζ του «Αγγελιοφόρου της Κυριακής» για την έξαρση της δημιουργίας στη Θεσσαλονίκη –αλλά και σε όλη την Ελλάδα- επιχειρήσεων που αγοράζουν κοσμήματα, χρυσό, ασήμι και πολύτιμες πέτρες, που ξεπουλούν οι νεοέλληνες για να καλύψουν τις πιεστικές οικονομικές τους ανάγκες, έκανε αίσθηση. Κι αυτό διότι όλοι λίγο πολύ που κυκλοφορούν στην αγορά αντιλαμβάνονται τόσο το τι συμβαίνει όσο και τι πρόκειται να συμβεί. Κειμήλια, ενθύμια, αλλά και κόποι δεκαετιών βγαίνουν στη διατίμηση, ορισμένες φορές πολύ φτηνά.
Εκτός, όμως, από τα μεμονωμένα σχόλια, το μέγεθος αυτής της υπόθεσης επιβεβαιώνεται τώρα από το Ελληνικό Κέντρο Αργυροχρυσοχοΐας, που προβλέπει ότι τα επόμενα δύο χρόνια οι Ελληνες θα εκποιήσουν χρυσαφικά και πολύτιμα αντικείμενα που συσσώρευσαν εδώ και 40 χρόνια. Προσωπικά περιουσιακά στοιχεία που απέκτησαν σε εποχές ευμάρειας και που πολλά από αυτά θυμίζουν και συμβολίζουν σημαντικές προσωπικές, οικογενειακές και κοινωνικές στιγμές. Οσο κι αν ακούγεται βαρύ, οι νεοέλληνες –όλο και περισσότεροι- ξεπουλούν στα ενεχυροδανειστήρια τις αναμνήσεις και τα τεκμήρια της ζωής τους. Εν τέλει την ίδια τους τη ζωή.