Η Συνθήκη Λοζάννης

 Η Συνθήκη της Λωζάννης

Η  Συνθήκη Ίδρυσης της Τουρκικής Δημοκρατίας, που υπογράφθηκε στις 24/7/1923, σήμερα είναι τροχοπέδη στα μεγαλεπήβολα εθνικά σχέδιά της.

 Η Γαλλία, που αντιλήφθηκε το γεγονός, για να απεγκλωβιστεί από εγγυήτρια δύναμη, εδώ και πολλά χρόνια διοργανώνει διάφορα συνέδρια, που αφορούν τις μειονότητες.

Σ’ ότι αφορά την Ρωμαίικη Κοινότητα, ουδέποτε κλίθηκαν οι αρμόδιοι στις συνεδριάσεις, όπου προέκυψαν διάφορες εκθέσεις με τις οποίες ενημερώνονται οι Ευρωπαϊκοί θεσμοί. Από την άλλη, πολλά Πανεπιστημιακά παπαγαλάκια διαλαλούν ότι η Συνθήκη έχει ξεπεραστεί.

Ενώ με τους περίφημους «Νόμους Εξυγίανσης», η μειονότητα στην Κωνσταντινούπολη περίμενε να εξυγιανθούν τα δικαιώματά της, μέχρι σήμερα πανηγυρίζει το μόνο αυτονόητο δημοκρατικό δικαίωμα που της επιτράπηκε: Την επανεκλογή των Διοικητικών Συμβουλίων στα Ιδρύματα. .


Η Τουρκία δεν διατίθεται να επιστρέψει τα κατασχεμένα ακίνητα των Ιδρυμάτων, που ανέρχονται πάνω από 10.000 τεμάχια σ’ όλο τον Νομό της Κωνσταντινούπολης (από το 1927), που ήταν η πηγή εσόδων και επιβίωσης των ιδρυμάτων.

Η κοινότητά μας πιέζεται να πανηγυρίσει μόνο την επιστροφή του Ορφανοτροφείου της Πριγκήπου. Το βασικό δικαίωμα ελευθερίας πίστης, που εκρέει από την Συνθήκη Λοζάννης αλλά και από την Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, γίνεται προσπάθεια από Τουρκικής πλευράς να ενταχθεί ως αντάλλαγμα στις διμερείς σχέσεις Ελλάδος – Τουρκίας (αν επιτευχθεί θα δημιουργήσει τεράστια μελλοντικά προβλήματα στους εναπομείναντες).

Ενώ η Τουρκία με τα άρθρα 15, 16 της Συνθήκης Λοζάννης και με τη Σύμβαση του Μοντρέ (7/8/1932) ξεκαθαρίζει την θέση της σ’ ότι αφορά το Αιγαίο, σήμερα και οι εγγυήτριες δυνάμεις των συμβάσεων κάνουν τα «στραβά μάτια» στις παραβιάσεις και στις απαιτήσεις που προβάλλονται από την Τουρκία

. Με το Γ’ τμήμα της Συνθήκης, η Τουρκία αναγνωρίζει μειονότητες εντός της επικράτειάς της (τις οποίες παράτυπα περιόρισε σε Ελληνική, Αρμένικη και Εβραϊκή) και με το άρθρο 37 δεσμεύεται, ότι δεν θα νομοθετήσει με τρόπο ούτως ώστε να δημιουργηθούν δημοσιονομικά προβλήματα σε βάρος των μειονοτήτων. Όμως ξεκινώντας από το πρώτο Σύνταγμά της (20/4/1924) μέχρι και στο προτεινόμενο Σύνταγμα που θα ψηφιστεί (12/9/2010), στις επιμέρους νομοθεσίες και διατάγματα αγνοούνται σταθερά τα δικαιώματα των μειονοτήτων.

Όταν πλησίαζε η Συνδιάσκεψη Ερντογάν - Παπανδρέου, οι προύχοντες της Ελληνικής μειονότητας προσήλθαν με δίκαια αιτήματα. Στα πρώτα 50 χρόνια της Τουρκικής Δημοκρατίας, οι ελληνικές κοινότητες δέχθηκαν σε βάρος τους 65 παραβιάσεις (από την Συνθήκη πρόληψης και τιμωρίας του εγκλήματος της γενοκτονίας, μέχρι διμερείς συμβάσεις)[4]

. Η Ελλάδα παίζοντας θέατρο σκιών μπροστά σε δημοσιογράφους, παζάρευε την διάρκεια διάτρησης της Συνθήκης Σέγκεν, παραβλέποντας το Casus Belli που εκκρεμούσε κατά της χώρας.

Πηγή: http://www.antibaro.gr/node/1597