Σαν σήμερα, 1 Σεπτεμβρίου 2005 πεθαίνει ο ηθοποιός Θάνος Λειβαδίτης.

Ο Θάνος Λειβαδίτηςγεννήθηκε μια παγωμένη μέρα του 1934 στη μαγευτικήΛαμία. Το μέλλον του στον χώρο της Τέχνης ήταν προδιαγεγραμμένο. Ο ευαίσθητος ψυχισμός του, σε συνδυασμό με τις οικογενειακές καταβολές, καθιστούσαν τον δρόμο της καλλιτεχνίας μονόδρομο για τον σεμνό Θάνο. Από οικογένεια με σπουδαία καλλιτεχνική φλέβα (γιος του ηθοποιού Αλέκου και αδελφός του ποιητή Τάσου), η εφηβεία τον βρήκε να σπουδάζει ζωγραφική στηΣχολή Καλών Τεχνών του Πολυτεχνείου της Αθήνας και μάλιστα δίπλα στον Γιάννη Μόραλη. Η υποκριτική, όμως, ήταν η τέχνη που θα κέρδιζε για τα καλά την καρδιά του Θάνου. Έτσι, αφού αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, δοκίμασε την τύχη του στο λεγόμενο «σοβαρό» θέατρο: Σοφοκλής, Σαίξπηρ, Μολιέροςήσαν μερικοί μόνο από τους μεγάλους συγγραφείς με τα κείμενα των οποίων αναμετρήθηκε ο Θάνος (με αμφιλεγόμενα, πάντως, αποτελέσματα...), δίπλα σε τιτάνες όπως, μεταξύ άλλων, ο Θάνος Κωτσόπουλος, η Κατίνα Παξινού, ο Αλέξης Μινωτής, ο Δημήτρης Χορν. Τελικά, όμως, αφού δεν ευδοκίμησε και τόσο η περιήγησή του στο χώρο του θεατρικού σανιδιού, στο διάβα του Θάνου βρέθηκε ο κινηματογράφος και η τηλεόραση – μέσα τα οποία τον κατέστησαν δημοφιλή στο πανελλήνιο και του εξασφάλισαν τη λαϊκή αποδοχή και αποθέωση. Όλοι θυμόμαστε με συγκίνηση τον Θάνο, στις παλιές ασπρόμαυρες ταινίες (Το Φτωχόπαιδο, Φουκαράδες και Λεφτάδες,Παιδί μου δεν Αμάρτησα κλπ.), στο ρόλου του έντιμου πλην πτωχού φοιτητή (πότε της Νομικής, πότε του Πολυτεχνείου) να προσπαθεί να σπάσει τα δεσμά της κατώτερης τάξης στην οποίαν ανήκε και τον κρατούσαν αλυσοδεμένο στα τάρταρα... Μολονότι έντιμος και δουλευτής, η ταπεινή καταγωγή και η ανέχεια της οικογένειάς του τον εμπόδιζαν να ακολουθήσει τον δρόμο για τον οποίον ήταν φτιαγμένος και να νοικοκυρευτεί με τα κορίτσια (συνήθως μεγαλοαστικής καταγωγής) για τα οποία η καρδιά του επάλλετο από έρωτα (ποια κορίτσια, δηλαδή – τη μία και μόνιμη, με την βαριά πελοποννησιακή προφορά γεμάτη glι και gnι, Μέμα Σταθοπούλου…). Τα χαστούκια της ζωής, όμως, τον πείσμωναν και πάντα θα έβρισκε στο τέλος μια λύση, με τη συμπαράσταση του, ταπεινής καταγωγής, πατέρα του (πότε ο Λαυρέντης Διανέλος, πότε ο Παντελής Ζερβός…).