Η ναυμαχία της Ναυπάκτου (7 Οκτωβρίου 1571) (vds)

  (γράφει ο Νίκος Τοπούζης) 
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

Μετά τη κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης (1453), ο δρόμος προς τη κατάκτηση της Ευρώπης ήταν ανοικτός για τους Οθωμανούς Τούρκους. Αποτελούσαν την αιχμή του δόρατος του Ισλάμ και στουςπολέμους τους εναντίον των χριστιανών είχαν την αμέριστη βοήθεια των υπόλοιπων μουσουλμάνων και κυρίως της Αιγύπτου. Η ενέργεια της επεκτατικής διάθεσης της νέας απειλής εξ ανατολών για την Ευρώπη ήταν τέτοια που δε στάθηκε μόνο στις κατακτήσεις στη χερσόνησο του Αίμου (Βαλκάνια) αλλά και στη θάλασσα! Μετά την ήττα των Ιωαννιτών ιπποτών και την υποταγή της Ρόδου (1552) οι Οθωμανοί επιτέθηκαν στη Μάλτα και παρολίγο να καταφέρουν να τη κατακτήσουν. Το μεγαλύτερο πλήγμα για τους Ευρωπαίους και κυρίως για τους Ενετούς ήρθε τον Αυγουστο του 1570 με την υποταγή της Κύπρου και την απώλεια ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου! Αυτό ήταν και το τελευταίο πλήγμα που θα μπορούσαν να ανεχθούν οι Ευρωπαίοι της Μεσογείου. Αποφάσισαν να ενώσουν τις ναυτικές δυνάμεις τους και να εξουδετερώσουν τον Οθωμανικό στόλο, συγκροτώντας τον Αντιτουρκικό Συνασπισμό (Sacra Liga Antiturca). Η Ισπανία, η Σαβοΐα, η Νάπολη, η Γένουα, η Σικελία, η Βενετία, η Μάλτα και το Παππικό κράτος δημιούργησαν μια τεράστια αρμάδα στη Μεσσήνη της Σικελίας και αναχώρησαν για την Ελλάδα.

Η ΝΑΥΜΑΧΙΑ

ΟΘΩΜΑΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ (1669-1840)

Η τουρκική κατάκτηση διέκοψε οριστικά την κρητική αναγέννηση. Ο πληθυσμός του νησιού ελαττώθηκε σημαντικά από τους αθρόους εκπατρισμούς και τους εξισλαμισμούς, που συνεχίστηκαν σε όλη τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας. Ο αστικός βίος, που αποτελεί την απαραίτητη προϋπόθεση κάθε πολιτιστικής δημιουργίας, καταστράφηκε με την ερήμωση των μεγάλων αστικών κέντρων της Κρήτης, στα οποία εγκαταστάθηκαν κυρίως Τούρκοι.
Η κρητική οικονομία υποχώρησε σε υποτυπώδεις μορφές αγροτικής και ποιμενικής ζωής, ενώ το εμπόριο, τουλάχιστον κατά τα πρώτα χρόνια της Τουρκοκρατίας, ουσιαστικά νεκρώθηκε. Σε όλα αυτά, προστέθηκε η επαχθής φορολογία, τα δεινοπαθήματα του λαού και η εκδήλωση επαναστατικών κινητοποιήσεων κατά των Τούρκων.

• Το 1684 ξέσπασε Βενετοτουρκικός Πόλεμος και οι Βενετοί έχασαν τη Γραμβούσα.\
• Οι επαναστάσεις του πληθυσμού κατά των Οθωμανών ήταν συνεχείς και αιματηρές.
• Το 1770 ξέσπασε η επανάσταση του Δασκαλογιάννη στα Σφακιά, που εντασσόταν στο ευρύτερο πλαίσιο της πολιτικής της Μεγάλης Αικατερίνης της Ρωσίας, και αποτέλεσε

Αποκατάσταση των Προσφύγων στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου

Συγγραφή : Κατσάπης Κωνσταντίνος (1/10/2002)
Για παραπομπή: Κατσάπης Κωνσταντίνος, «Αποκατάσταση των Προσφύγων στην Ελλάδα του Μεσοπολέμου», 2002, Εγκυκλοπαίδεια Μείζονος Ελληνισμού, Μ. Ασία URL: <http://www.ehw.gr/l.aspx?id=3684>

1. Προσφυγική αποκατάσταση και οικονομική ανάπτυξη Η αποκατάσταση 1.221.849 προσφύγων1 υπήρξε το μεγάλο στοίχημα του ελληνικού κράτους την περίοδο του Μεσοπολέμου. Η ένταξη των προσφύγων στην οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας δεν αποτελούσε μονάχα το αντίδοτο στη δυστυχία τους, αλλά και τμήμα ενός ευρύτερου σχεδίου για τη συνολική αλλαγή των οικονομικών δομών της χώρας, ιδίως στον αγροτικό χώρο. Στο πλαίσιο αυτής της λογικής, η αποκατάσταση των προσφυγικών πληθυσμών θεωρήθηκε η ιδανικότερη ευκαιρία για την επίτευξη μιας σειράς στόχων όπως η εντατικοποίηση της γεωργικής παραγωγής και η αύξηση της βιομηχανικής. Η διεύρυνση της εσωτερικής αγοράς, η προσφορά φτηνού εργατικού δυναμικού και η αξιοποίηση της πείρας και των νέων τεχνικών που έφεραν οι πρόσφυγες στην Ελλάδα ήταν στοιχεία που συνηγορούσαν σε αυτή την προοπτική.