Μια φαινομενικά «άσχετη ιστορία»: ονοματολάτρες, βατοπεδινά δικαιώματα, ισλανδικές βόλτες

ΤΟΥ ΠΑΝΟΥ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ

petefris@otenet.gr

Η Ελλάδα, ελευθερώνοντας το Αγιον Ορος το 1912, βρίσκει τους πολυάριθμους Ρώσους μοναχούς σε αναστάτωση. Είναι χωρισμένοι σε «ονοματολάτρες» (Imiaslavtsy) και «ονοματοδιώκτες» (Imiabortsy). H ελληνική επικράτηση στο Αιγαίο τούς ενοχλεί. Μισού αιώνος αγώνες, διπλωματικές και στρατηγικές κινήσεις πάνε στράφι. Αγωνίστηκαν να γεμίσουν τον Αθωνα πεπαιδευμένους, αφοσιωμένους καλόγερους, ξόδεψαν τεράστια ποσά σε χρήματα, υπηρεσίες και εξοπλισμό (ακόμη και ειδική ταχυδρομική υπηρεσία διέθεταν στον Αθω από το 1910) και τώρα, ένα βιβλίο με τίτλο Na Gorakh Kavkaza («εκ του Ορους Καυκάσου»), που έγραψε ένας μεγαλόσχημος μοναχός που έζησε ως στάρετς στα βουνά, δημιούργησε μέγα σχίσμα στη Ρώσικη Εκκλησία.

Ονοματολάτρες

Ο συγγραφέας του βιβλίου Ιλαρίων υποστήριζε, απλά, αυτό που περιείχε τόσο ο πλατωνισμός όσο και η Καμπάλα, ακόμη και επιστημολογικές θεωρίες συνδεδεμένες με τα μαθηματικά: ο Θεός είναι το όνομά του.

Η θεωρία δεν ήταν πρωτοφανής, αλλά αγρίεψε, και άρχισαν συζητήσεις και εντάσεις στη Ρώσικη Ιερά Σύνοδο. Ο επιφανέστερος ονοματολάτρης ήταν ένας ευγενής Ουσάρος, ο Αλέξανδρος Μπουλάτοβιτς, αργότερα μοναχός Αντώνιος, που έζησε ένα διάστημα στην Αιθιοπία, βοηθώντας τους εντόπιους εναντίον των Ιταλών και νωρίς έγινε καλόγερος και ήρθε στο Ρωσικό.