41 ημέρες απεργίας στην ελληνική χαλυβουργία

Επίσκεψη στην ελληνική χαλυβουργία (και όχι“χαλυβουργική”, όπως τη συγχέουν πολλοί) όπου συνεχίζεται η απεργία των χαλυβουργών. Αφορμή η δράση αλληλεγγύης της συλλογικότητας El-chef, η οποία μαγείρεψε για τους απεργούς και τους αλληλέγγυους που παραβρέθηκαν στο χώρο. Από νωρίς το πρωί ως αργά το απόγευμα δε σταμάτησαν να έρχονται αυτοκίνητα με είδη πρώτης ανάγκης που έφερνε απλός κόσμος ως έμπρακτη αλληλεγγύη στους απεργούς χαλυβουργούς. Το κλίμα, συγκινητικό και αγωνιστικό, μετέφερε το μήνυμα: “ο αγώνας που δίνουν οι απεργοί χαλυβουργοί είναι αγώνας που αφορά όλους μας”.

41 ημέρες απεργίας, από τις 31 Οκτώβρη, και οι χαλυβουργοί αντέχουν ακόμα. Αντέχουν χάρη στη συμπαράσταση του κόσμου -”Δεν το περιμέναμε και εμείς οι ίδιοι ότι θα έχει τόση ανταπόκριση στον κόσμο η απεργία μας…”- αλλά και για ένα ακόμα λόγο. Όπως το διατυπώνουν οι ίδιοι: – Δουλεύουμε μέσα στο πυρωμένο ατσάλι κάθε μέρα. Έχουμε γίνει οι ίδιοι εμπόρευμα. Έχουμε γίνει οι ίδιο ατσάλι. Αυτό δεν το υπολόγισε ο Μάνεσης: ότι τα βάζει με το ατσάλι…

Προς τους απεργούς της Χαλυβουργίας με αγάπη...

Της Τζένης Κ. 

Ναι, είναι πιο εύκολο, πιο φιλικό προς το στομάχι (το στομάχι του κορμού και το στομάχι του μυαλού),  να δίνει κανείς τράτο σε καινούρια πρόσωπα εγνωσμένου ευρωπαϊκού κύρους και στο μεταξύ να αποδέχεται την προκαταβολή της εξόντωσης διαβάζοντας για σχέσεις μεταξύ celebrities, για την άγνοια κινδύνου και τα κατορθώματα των ξανθών call girl  πολυτελείας που πλαισιώνουν το συστημικό χιούμορ, παίζοντας το ρόλο των γλαστρών σε εκπομπές υψηλής θεαματικότητας… Σάσα, Κατερίνα, Όλγα κλπ…

Ναι, είναι ωραίο να πασαλείβει κανείς με το ένα μάτι στην άρνηση, με τον πιο ανώδυνο τρόπο, τα οδυνηρά της εποχής του. Na κάνει το καθήκον του σκανάροντας εικόνες (στην καλύτερη περίπτωση έξυπνες), που υποκαθιστούν χιλιάδες λέξεις η καθεμιά. Το έχουμε κάνει όλοι. Κι αποτελεί μια απλή ασυνταγογράφητη μορφή αντιβίωσης  για τις αμετάκλητες νόσους της καμπούρας μας. Αυτής που από ντροπή αφήνουμε όλοι να υψώνεται προς τα μέσα και όχι προς τα έξω. «Παίρνω το δρόμο το ροζ, να βρω το μάγο του Οζ, για να μου πει το πώς. Ποιο «πώς;». «Πώς να νικήσω τις μάγισσες»… «Άχυρα μες στο κεφάλι μου έχω και μοιάζει ο νους μου με το παχνί. Γι’ αυτό και όμως πρέπει να προσέχω, δίχως μυαλό να μη βγάζω φωνή»…

Η αποχή και η φυγή από τις διαδικασίες επεξεργασίας είναι ελιξίριο μακροζωίας. Όχι όμως και ελιξίριο ευζωίας…  Τον υγιή δρόμο κάθε φορά τον διαλέγουν τα μη κατεργασμένα, τα βιολογικά παιδιά. Που είναι συνδεδεμένα με την πηγή τους, που ενθουσιάζονται με τα ίδια τους τα αισθήματα και υιοθετούνε άθελά τους μόδες που δεν είναι πια της μόδας…