Αχ πατρίδα μου γλυκειά Ώρα Ελλάδος ΜΗΔΕΝ

Γράφει η Πόπη Σουφλή 

 

Δεν πιστεύω ότι έχω να προσθέσω και πολλά πράγματα για το περιβόητο βιβλίο της ΣΤ Δημοτικού. Γράφτηκαν και ειπώθηκαν τόσα πολλά. Λίγη «ψυχή» θέλω να προσθέσω σ΄ αυτό που ζούμε τα τελευταία 33 χρόνια.

Τριάντα τρία χρόνια τώρα, κτίζεται πέτρα – πέτρα ο αφελληνισμός, απ΄ όλες τις μεταχουντικές κυβερνήσεις.

Κι ο αφελληνισμός ξεκινά από το Σχολείο, εκεί που παιδαγωγείται η νεολαία μας, το μέλλον αυτής της χώρας.

Δεκαετίες τώρα, επωάζεται το αυγό του αφελληνισμού συνειδητά (σήμερα πια το πιστεύω ακράδαντα) από τους εκάστοτε κυβερνώντες.

Όλοι υποτακτικοί της Κίσιγκεριας φιλοσοφίας και οδηγίας.

«Αυτή τη χώρα θα την διαλύσουμε, μόνο αν την κτυπήσουμε στη γλώσσα και στην Ιστορία της», είχε πει για την Ελλάδα ο πρώην Αμερικανός υπουργός εξωτερικών με τις εβραϊκές ρίζες.

Και δεν βρέθηκε κανείς απ΄ όσους τριάντα τρία χρόνια μας κυβερνούν, να αρνηθούν να υπακούσουν στον «Μεγάλο Αδελφό».

Κι άρχισε το πλιάτσικο. Έφυγε «η σχολική ποδιά» και οι μαθητές παρελαύνουν καθημερινά με διαφορετικά μοντελάκια. Δημοτική και καθαρεύουσα, έγιναν ένας γλωσσικός αχταρμάς. Αφαιρέθηκαν και οι τόνοι, και αρχίσαμε … να γράφουμε στο μονοτονικό.

Χαράς Ευαγγέλια για τους πιτσιρικάδες που «η δασεία» και η «οξεία» τους είχαν γίνει εφιάλτης.

«Τα παιδιά, πρέπει να δουλέψουν τη σκέψη και την κρίση τους» είπε «οι σοφοί» του Υπουργείου Παιδείας, και κάπως το Αναγνωστικό των δικών μας μαθητικών χρόνων, «εκσυγχρονίστηκε», λες κι εμείς οι μεταπολεμικές γενιές δεν δουλεύαμε τη σκέψη και την κρίση μας.

Λες και οι γενιές μας βγήκαν αμόρφωτες. Πολιτικά ηλίθιοι εναλάσσονταν στο Υπουργείο Παιδείας και στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και ο καθένας αποδομούσε τη γλώσσα, την Ιστορία, την συνείδησή μας.

Πάντα πέντε – έξι περιθωριακοί εκπαιδευτικοί έγραφαν τα βιβλία της Γλώσσας και της Ιστορίας, που κάποιος υπουργός πάντα θα τους επέλεγε ή κάποιοι θα τους επέβαλαν.

Ένας μόνο τόλμησε να σηκώσει κεφάλι. Ένας μόνο τόλμησε να υπερασπιστεί τη Γλώσσα και την Ιστορία μας. Ο Αντώνης Τρίτσης.

Αυτός, που τόλμησε να ορθώσει το ανάστημά του και απέναντι στην Εκκλησία και να διεκδικήσει για τον φτωχό την εκκλησιαστική περιουσία.

Αυτός που τόλμησε να επαναφέρει τα Αρχαία στα Γυμνάσια, ξεσηκώνοντας θύελλα διαμαρτυριών, από τους … «μορφωμένους» ΠΑΣΟΚους, τους Αμερικανοτραφείς και Αμερικανοσπουδασμένους πολιτικούς.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η αποδόμηση της Ελλαδίτσας μας. Και κάπου εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του ΄80, άρχισαν να...

φαίνονται τα αποτελέσματα του αφελληνισμού. Και το γυρίζαμε στ΄ αστείο, όταν ακούγαμε «τα καμάρια μας» να μπερδεύουν την Επανάσταση του 1821 με την 28^ηΟκτωβρίου και το Έπος του ΄40.

Έγινε βραχνάς το διάβασμα των παιδιών μας και αναρωτιόμασταν αν εμείς τελειόφοιτοι του Λυκείου ή κάποιου ΑΕΙ ήμασταν τόσο αγράμματοι ώστε να μην μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με τις «ασκήσεις κρίσης» της τρίτης Δημοτικού ή με τα βιβλία της Ιστορίας της Α΄ Γυμνασίου.

Και τα χρόνια περνούσαν και αρχίσαμε ν΄ αναρωτιόμαστε: «Βρε, πως γράφεται «το τραίνο»; Με ε ή αι; και το «ταξείδι», με ει ή με ι»;

Βλέπετε μπήκε στη ζωή μας και το computer.

Αναλφάβητο κι αυτό, μας έβαζε στο δίλημμα της ορθογραφίας.

Δεν φτάσαμε ξαφνικά στην κυρία Ρεπούση και το βιβλίο της ΣΤ΄ Δημοτικού.

Τρεις δεκαετίες «παίζεται το παιχνίδι».

Απλά τώρα αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε την τραγωδία. Κι όσο για τα τηλεπαράθυρα και τους τόνους από μελάνη (τώρα με ι να το γράψω, ή με η;) που χύθηκε βδομάδες ολόκληρες, δεν ξέρω γιατί μου βγαίνει ότι είναι «ψιλοστημένα».

Τώρα «η σφαγή της Σμύρνης» έγινε «στριμωχτίδι»;

Τώρα «η Τουρκοκρατία», έγινε «Οθωμανική Διοίκηση»;

Τώρα … διαπίστωσαν ότι «δεν υπήρξε κρυφό Σχολειό»;

Μελετημένα τα βήματα.

Τριάντα τρία χρόνια αποδομείται τούτη η χώρα.

Αυτή η χώρα που οι εκπαιδευτικοί της απεργούν διεκδικώντας καλλίτερους μισθούς, ή αντιδρώντας σε «Νόμους – Πλαίσιο», αλλά που θεωρούν μάλλον περιττό να απεργήσουν και να διαδηλώσουν μπροστά στην κατάφορη, προκλητική και διεστραμμένη παραποίηση της Ιστορίας μας από την κυρία Ρεπούση.

Δεν ξέρω για σας, αλλά εκείνο το χαστούκι της κ. Αθήνη στην κ. Δήμητρα Παπανδρέου – Λιάνη, πολύ τόχα χαρεί. Τότε, βρέθηκε μια ΚΥΡΙΑ, να ξεπληρώσει την ντροπή εκατομμυρίων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ από τον διασυρμό του αείμνηστου από μια γυναίκα φιλόδοξη (και το σταματώ εδώ για να μην πω περισσότερα).

Σήμερα, πόσοι βρέθηκαν να χαστουκίσουν την «συγγραφέα» (;;;;) πρότυπο του αφελληνισμού;

Πόσοι εκπαιδευτικοί κατέβηκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν για την Μαριέττα και τη φίλη της που τόλμησαν να κυκλοφορήσουν ένα τόσο διεστραμμένο και ανιστόρητο βιβλίο;

Πόσοι είχαν το θάρρος να πουν ότι «Αυτό το βιβλίο, δεν πρόκειται να το διδάξουμε στους μαθητές μας»; Λίγοι. Ελάχιστοι.

 (Από το αρχείο της εφημερίδας ΑΤΤΙΚΑ ΝΕΑ και την στήλη "ΣΕ ΠΡΩΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ" 26-3-2007)


http://attikanea.blogspot.gr