Οι νέες ταινίες της εβδομάδας (videos)

Νέες ταινίες από 3/5

Να διαβάζεις τον άλλον...

ΚΡΙΤΙΚΗ: ΤΑΣΟΣ ΡΕΤΖΙΟΣ

Μια «κανονική» εισαγωγή εδώ πέρα θα ξεκινούσε με την επισήμανση ότι αυτή η νέα κινηματογραφική εβδομάδα (που στην ουσία ξεκίνησε πριν από δυο μέρες) έχει άρωμα ελληνικό (sic). Δε θα είχε την επιπρόσθετη επισήμανση πως αφού γίνεται η πρώτη επισήμανση, τα πράγματα θέλουν ακόμη δουλειά για το ελληνικό σινεμά. Ως εκ τούτου, αυτή εδώ δεν είναι μια «κανονική» εισαγωγή...

Η ΤΑΙΝΙΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Poker Face

Σκηνοθεσία: Χρήστος Δήμας

Παίζουν: Αλκης Κούρκουλος, Εύη Σαουλίδου, Αντώνης Καφετζόπουλος, Δημήτρης Πιατάς, Γιάννης Μποσταντζόγλου, Γιώργος Πυρπασόπουλος

Η αναμέτρηση στο τραπέζι του πόκερ ενός νέου άνδρα και μιας νέας γυναίκας, με φόντο μια λαθροχειρία του παρελθόντος...

Εδώ και μερικά χρόνια το ελληνικό σινεμά έχει αφήσει πίσω του την ενοχοποίηση της ετικέτας του εμπορικού και -περνώντας από το χύδην στάδιο της εκ τηλοψίας κιτσαρίας- έχει καταλήξει σ' ένα κομμάτι που προσπαθεί να κεντρίσει το μεγάλο κοινό, χωρίς να υποκύπτει σε ευκολίες και μπαλαφάρες. Με άλλα λόγια αυτό που λέγαμε παλιότερα εμπορικό με ποιότητα. Ο Δήμας, μετά τις προσωπικές, σχεδόν αυτοβιογραφικές, βραβευμένες μικρού μήκους ταινίες του και την πρώτη του μεγάλου μήκους («Οι ακροβάτες του κήπου»), που ήταν κάτι σαν μεταβατικό στάδιο σ' αυτό που περιγράψαμε παραπάνω, είναι με τη δημιουργία της πρώτης «Νήσου» ένας σκηνοθέτης που πρέπει να καταχωριστεί στην κορυφή αυτού του, ας πούμε, φαινομένου.

Σινεμά με απλό στόρι αλλά και ξέφτια που δεν είναι αφημένα τυχαία, χαρακτήρες που μπορεί να ακουμπάνε στις μανιέρες του κάθε ηθοποιού αλλά δε γίνονται καρικατούρες κι ένας ρυθμός που ρέει και κρύβει επιμελώς ένα σκηνοθέτη που ξέρει να τιθασεύει μέσα και όραμα. Φυσικά και εκμεταλλεύεται και χρησιμοποιεί τηλεοπτικά... κόλπα και ασφαλώς αναπαράγει ενίοτε το νεοελληνικό γκροτέσκο. Ωστόσο, σε εποχές όπου γίνονται ολοένα και δυσδιάκριτα τα σύνορα ζωής, τηλεόρασης και τέχνης, αυτό ίσως να είναι και μια ενδεδειγμένη διαδρομή.

Τα λέμε όλα αυτά διότι σ' αυτήν την ταινία ο Δήμας, αν και κινείται στα ίδια όρια, μοιάζει... βιαστικός και «υποχρεωμένος» να κινηθεί πάνω σε γνωστές συνταγές. Παίρνει τον κόσμο του πόκερ (όχι ακριβώς τζόγος κι όχι ακριβώς εθισμός), πατώντας, βέβαια, στην πρόσφατη και στην Ελλάδα μόδα κι ενώ ξεκινάει για να ακουμπήσει μια πολύ ενδιαφέρουσα περιοχή της ανθρώπινης ψυχογεωγραφίας, εγκλωβίζεται στο διόλου πρωτότυπο πεδίο του αγόρι ερωτεύεται κορίτσι, ενώ στην αρχή είναι αντίπαλοι, αφήνοντας μετέωρα τελικά τα πάντα. Σ' αυτό δε βοηθάνε ούτε τα διάφορα χρονικά σκαμπανεβάσματα έτσι άτσαλα και βιαστικά που γίνονται, ούτε οι ευκολίες όλων των ηθοποιών που παίζουν, με πρωταρχικό τον ακκισμό του Αλκη Κούρκουλου.

Αυτό δε σημαίνει, βέβαια, ότι δεν είναι μια διασκεδαστική ταινία κι ότι ο τεχνίτης Δήμας δε μετέφερε πειστικά (έστω σ' ένα μικρό κομμάτι) το κλίμα των παιχνιδιών πόκερ. Αλλά η υπομονή, η στρατηγική, ο σχεδιασμός και... κυρίως η ικανότητα να διαβάζεις τον άλλον, όμορφες και ερεθιστικές όψεις του πυρήνα των επιμέρους ιστοριών, μένουν υποφωτισμένες...

ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Τρεις μέρες ευτυχίας

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Αθανίτης

Παίζουν: Νικολίτσα Ντρίζη, Ερρίκος Λίτσης, Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Κώστας Ξυκομηνός, Κατερίνα Φωτιάδη, Λουκία Πιστιόλα

Σε μία πόλη σε αποσύνθεση, τρεις νέες γυναίκες ψάχνουν διέξοδο. Η Ιρίνα ετοιμάζεται να φύγει στον Καναδά για να ξεφύγει από την οικογένειά της που την εκδίδει. Η Αννα παντρεύεται για να διώξει το φάντασμα της διαλυμένης της οικογένειας. Η Βέρα, στο ξεκίνημα της καινούργιας της ζωής, έρχεται αντιμέτωπη με την κρυφή πραγματικότητα της οικογένειάς της. Μέσα σε τρεις μέρες οι πορείες τους διασταυρώνονται αναπάντεχα, και τις οδηγούν σε μια βίαιη ενηλικίωση.

Ο Αθανίτης έχει σκηνοθετήσει πολλές φορές όψεις της σύγχρονης πόλης κι εδώ νομίζουμε πως φτάνει στο απόγειο αυτής της προσπάθειά του, τουλάχιστον από εικαστική άποψη. Γιατί η σκηνοθεσία του έχει έντονα εικαστικά στοιχεία: λουσμένη στο μπλε φως, ψυχρή και απόκοσμη και με έντονη αποστασιοποίηση, η ταινία σε κρατάει μόνο και μόνο με την ατμόσφαιρά της. Στο πλαίσιο αυτό, το σενάριο, στοιχειώδες κι εκ πρώτης όψεως προσχηματικό, θα μπορούσε να ήταν ίσως και περισσότερο ελλειπτικό για να τονίζονταν έτι περαιτέρω τα δυνατά σημεία του Αθανίτη. Διότι πρόκειται για μια ταινία – χειρουργικό εργαλείο της εποχής, αλλά που πρέπει να το δεις μάλλον ως οπτικό ερέθισμα παρά ως ιστορία...

Ολιγαρχία

Σκηνοθεσία: Στέλιος Κούλογλου

Ο γνωστός δημοσιογράφος αναζητεί αίτια και αιτιατά στον ακήρυχτο πόλεμο μεταξύ τραπεζιτών και πολιτικών από τη μια και λαών από την άλλη στη δημιουργία μιας ολιγομελούς ομάδας που ιδρύθηκε στη Φρανκφούρτη...

Αυτό που είναι εκνευριστικό σε τούτο το, ας πούμε, ντοκιμαντέρ δεν είναι μονάχα το ότι αναπαράγει όλες τις ευκολίες ενός καθαρά τηλεοπτικού «ρεπορτάζ» για να φτιάξει μια (ας πούμε και πάλι) κινηματογραφική ταινία. Είναι, κυρίως, το γεγονός ότι μέσω μιας περίεργης διαδρομής που περιλαμβάνει από θεωρίες, συνωμοσιολογίες μέχρι και έμμεσο διδακτισμό προσπαθεί να μιλήσει για κάτι που ξεπερνάει τον ορίζοντά του. Αν μια τόσο σύνθετη συνθήκη όπως η οικονομική κρίση έχει τέτοια... όπλα ανάλυσης απέναντί της, τότε μάλλον θα κρατήσει πολύ...

21 Jump Street

Σκηνοθεσία: Φιλ Λορντ, Κρίστοφερ Μίλερ

Παίζουν: Τζόνα Χιλ, Τσάνινγκ Τέιτουμ, Μπρι Λάρσον, Ντέιβ Φράνκο, Ρομπ Ριγκλ, Αϊς Κιουμπ

Δυο νέοι αστυνομικοί, παλιοί γνώριμοι από το σχολείο, επιστρέφουν σ' αυτό για μια μυστική αποστολή...

Απολύτως τίποτα πρωτότυπο δεν έχει αυτή αμερικανική κωμωδία, εκτός ίσως από το γεγονός ότι προέρχεται από κάτι που... δεν ήταν κωμωδία. Η ομώνυμη σειρά (που είχε αναδείξει τον Τζόνι Ντεπ) ήταν μια κάπως... πειραγμένη αστυνομική σειρά, αλλά η ταινία ακολουθεί το δικό της, αυτόνομο δρόμο. Ολα τα κλισέ που έχετε δει σε ανάλογες ταινίες είναι, φυσικά, παρόντα, ενώ κάποιες ανατροπές κι ένα αναρχικό χιούμορ που πάει να σκάσει μύτη, περνάει και δεν ακουμπάει... Η cameo εμφάνιση του Ντεπ, τελικά, είναι το πιο αξιοσημείωτο γεγονός της ταινίας, αλλά κι αυτή δεν την εκμεταλλεύονται με τίποτα οι δύο (!) σκηνοθέτες...

agelioforos.gr

Related Articles :