ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ - ΚΩΣ, Το νησί του Ιπποκράτη

Η Κως είναι ένα μαγευτικό νησί, στο κέντρο του Δωδεκανησιακού συμπλέγματος. Βρίσκεται βορειοδυτικά της Ρόδου και νοτιοανατολικά σε σχέση με την ηπειρωτική Ελλάδα και είναι το τρίτο σε μέγεθος νησί στα Δωδεκάνησα μετά τη Ρόδο και τη Κάρπαθο.

Εκτός από τη φυσική ομορφιά και τις υπέροχες αμμουδιές της είναι πλούσια σε μνημεία που αντανακλούν το ένδοξο παρελθόν της, από την Αρχαιότητα στη Βυζαντινή Εποχή και από τα χρονια των Ιπποτών μέχρι σήμερα. Η Κως έχει έκταση περίπου 290,27 τετραγωνικά χιλιόμετρα και πεδινή μορφολογία εδάφους εκτός από το όρος "Δίκαιος" (Δίκαιος Χριστός) που βρίσκεται στην βορειοδυτική πλευρά του νησιού. Ενα κάστρο των Ιωαννιτών Ιπποτών σώζεται ακόμα στις κορυφές του "Δίκαιου".

Οι κρυστάλλινες ακτές της που βρέχονται από το Καρπάθιο Πέλαγος εκτείνονται σε μήκος 112 χλμ. Στην επαρχία της Κω υπάγονται και τα νησιά Νίσυρος, Γυαλί, Περγούσσα, Καντελιούσα, Παχιά και Στρογγυλή. Στην Κω υπάρχει και Μητρόπολη, η μια από τις τέσσερις που υπάρχουν στα Δωδεκάνησα.

Οι κάτοικοι ασχολούνται με την αλιεία, την κτηνοτροφία και την γεωργία, αλλά τις τελευταίες δεκαετίες, λόγω της ραγδαίας τουριστικής ανάπτυξης, η Κως έχει εξελιχθεί σε ένα μοντέρνο θέρετρο με ενοικιαζόμενα δωμάτια, ξενοδοχεία, εστιατόρια, μπάρ, night clubs και οργανωμένες εκδρομές. Η Κως έχει να προσφέρει τόσα στους επισκέπτες της έτσι ώστε να ικανοποιεί κάθε προσμονή για αξέχαστες διακοπές.

SOS εκπέμπει το Αγαθονήσι...120 οι κάτοικοι...170 οι λαθρομετανάστες...οι οποίοι επειδή δεν μεταφέρονται στην Αθήνα...ξεσπούν στους κατοίκους.

SOS εκπέμπουν οι 120 κάτοικοι του Αγαθονησίου, εξαιτίας των 170 λαθρομεταναστών που έφτασαν στο νησί, 58 από τους οποίους την περασμένη Τρίτη. Πριν από λίγο, συνεδρίασε το τοπικό συμβούλιο του νησιού προκειμένου να βρεθεί λύση για την μεταφορά των μεταναστών σε κατάλληλο χώρο φιλοξενίας.
Ο δήμαρχος του νησιού, Βαγγέλης Κοττόρος μιλώντας, στους Άκη Παυλόπουλο και Μάνο Νιφλή, στον Real fm, ανέφερε ότι επειδή η πολιτεία δεν τους παραλαμβάνει για να τους μεταφέρει σε κατάλληλο χώρο, κάποιοι από τους μετανάστες, ξεσπούν στην τοπική κοινωνία με αποτέλεσμα.....
να υπάρχει ο κίνδυνος της συμπλοκής.“Θα πάρουν τα όπλα”, είπε

Η Ιερά Μονή Παναγίας Σπηλιανής στη Νίσυρο (VIDEO)

Νίσυρος, των Βασίλη Δ. Γεωργιόπουλου και Σταύρου Ορσάρη

Το μοναστήρι της Παναγίας της Σπηλιανής στη Νίσυρο αποτελεί το λατρευτικό κέντρο του νησιού καθώς και ολόκληρης της Δωδεκανήσου. Η ονομασία της μονής οφείλεται στο γεγονός ότι το καθολικό είναι σπηλαιώδης ναός που είχε χρησιμοποιηθεί ως αχυρώνας. Το μοναστηριακό συγκρότημα που στέκει πάνω σε ένα βράχο ύψος περίπου 30 μέτρων από τη θάλασσα, που οι Νισύριοι ονομάζουν «οξό».

Σχετικά με την δημιουργία της μονής η παράδοση αναφέρει ότι κάποιος βοσκός μια μέρα που έβοσκε το κοπάδι του λίγο πριν τα λουτρά είδε πάνω σε έναν βράχο σαν κάτι να φωτίζει . Τότε πήγε κοντά για να δει τι βρίσκεται στο σημείο εκείνο. Με έκπληξη του διαπίστωσε ότι ήταν ένα μικρό εικόνισμα της Παναγιάς. Τότε το μετέφερε στον ναό της Ποταμίτισσας. Η περιοχή από τότε ονομάζεται <<βρετού>> ακριβώς γι’ αυτό τον λόγο . Το άλλο πρωί όταν πήγαν στην εκκλησία ανακάλυψαν ότι δεν βρισκόταν στη θέση της  οπότε άρχισαν να ψάχνουν. Τελικά το βρήκαν πάνω στο <<οξό>> όπου και μετά από λίγα χρόνια άρχισαν να χτίζουν το μοναστήρι. Αυτό το εικονισματάκι βρίσκεται σύμφωνα με την παράδοση στο δεξί χέρι της εικόνας της Παναγίας.

Δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε την ακριβή χρονολογία ίδρυσης της μονής. Η παλαιότερη τεκμηριωμένη χρονολογία που αναφέρεται στη μονή είναι το 1600 όπως προκύπτει από σφραγίδα εγγράφου που έχει χαθεί. Παρόλα αυτά στο καθολικό της μονής υπάρχουν τμήματα μεσοβυζαντινού τέμπλου καθώς και αμφίγραπτη εικόνα της Παναγίας και του Αγίου Νικολάου που μπορεί να χρονολογηθεί στο τελευταίο τέταρτο του 14ου αιώνα.

1912 οι Ιταλοί καταλαμβάνουν τα Δωδεκάνησα.

Γράφει ο Κώστας Καντάς

Η Ιταλία επεδίωκε να γίνει αποικιοκρατική δύναμη και το Σεπτέμβριο του 1911 έκανε απόβαση στη Λιβύη για να εκδιώξει τους Τούρκους. Για να κάμψει την αντίστασή των Τούρκων μεταξύ ων οποίων ήταν ο νέος στην ηλικία αξιωματικός ο Κεμάλ ο στόλος των Ιταλών επιτηρούσε τα παράλια της Μικράς Ασίας να μην ανεφοδιάζονται οι Τούρκοι στη Λιβύη. Όμως για καλύτερη επιτήρηση σκέφθηκαν να καταλάβουν τα Δωδεκάνησα.Στις 15 Απριλίου του 1912, 15 πολεμικά ιταλικά περιέζωσαν τη Ρόδο και το πρωινό εκείνο ο Ιταλός στρατηγός Giovanni Αmeglio αποβίβασε 15 χιλιάδες Ιταλούς στρατιώτες στο σημερινό Φαληράκι. Οι κάτοικοι της Ρόδου έπλεαν σε πελάγη χαράς. Επιτέλους ύστερα από αιώνες θα απαλλάσσονταν από τον επαχθή τουρκικό ζυγό που βύθισε τη Ρόδο και τα άλλα Δωδεκάνησα στην αμάθεια, στην οικονομική αθλιότητα και στην πολιτιστική υποβάθμιση. Περίπου 800 έως 1000 Ιταλοί ανέβηκαν προς τις Καλυθίες. Τους υποδέχθηκαν ως ελευθερωτές. Η καμπάνα της εκκλησίας του Σταυρού χτυπούσε χαρμόσυνα. Σμύρτα και δάφνες στης εκκλησιάς τα σκαλοπάτια κι ύστερα δοξολογία. Είχε φτερουγίσει στη Ρόδο κατά τον Ιταλό στρατηγό η Λευτεριά.