«Κάθε βράδυ βλέπω το ίδιο όνειρο» μου λέει ένας φίλος μου που απολύθηκε πρόσφατα. «Ότι αυτοκτονώ και παω σε έναν τόπο που νιώθω ότι ξαλάφρωσα απ’ όλα τα προβλήματα. Αλλά ξαφνικά, σκέφτομαι τα παιδιά μου, τη γυναίκα μου και λεω μέσα μου “τι κάνεις ρε ηλίθιε; Αυτοκτόνησες; Και τώρα πως θα ζήσει η οικογένεια σου;”. Και ξυπνάω κάθιδρος, βγαίνω στο μπαλκόνι και καπνίζω πολύ μέχρι να χαλαρώσω».
Ο φίλος μου δεν μπήκε σε εφεδρεία. Δεν είναι δημόσιος υπάλληλος, δεν τα έφαγε με κανέναν παρέα. Είναι από τους χιλιάδες που μένουν στο δρόμο αυτό το διάστημα. Από τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από τα άψυχα νούμερα της ανεργίας που επικαλούνται οι στατιστικολόγοι. Με οικογένεια, λογαριασμούς, χρέη. Με ευαισθησίες, ίσως μεγαλύτερες από άλλους.
Και νιώθει ότι τα χάνει όλα. Η ανεργία είναι μια από τις μεγαλύτερες φοβίες όλων, γιατι σου κλέβει την αξιοπρέπεια. Σε κάνει να νιώθεις άχρηστος, να ντρέπεσαι να αντικρύσεις τα μάτια των παιδιών σου, της γυναίκας σου, των φίλων σου. Με όλα ασχοληθήκαμε τόσα χρόνια: Με την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού, με την παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση, με τον εκσυγχρονισμό, με τον φιλελεύθερο καπιταλισμό με την σοσιαλδημοκρατία, με το Χρηματιστήριο, με τις μίζες.
Το δημόσιο χρέος, το έλλειμμα, η 6η δόση, τα πολιτικάντικα παιχνίδια, οι δήθεν υπερπατριώτες, οι επίδοξοι διάδοχοι σε καρέκλες-αδειανά πουκάμισα… Όλα αυτά πόσο γελοία μου φαντάζουν ξαφνικά.
ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΡΕ! ΟΙ ΑΝΕΡΓΟΙ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΟΥΝ!
Αναρτήσεις
αναμένεται η απάντηση Σηφουνάκη. Μάλλον θα δώσει σπίτια στους αστέγους πληρώνοντας τους παράλληλα και το χαράτσι. Δεν θα το αφήσει έτσι ο Νίκος…
.png "English"){kind=small}
