Τιμή στην ηρωίδα του Πολυτεχνείου της 17 Νοεμβρίου 1974 Ηλένια Ασημακοπούλου!

Και να που έφτασε η 36η επέτειος του "ηρωικού" Πολυτεχνείου που ούτε τη... "χούντα" έριξε (μιας και ήρθε η χειρότερη "χούντα" του Ιωαννίδη), ούτε "ήρωες" είχε αφού οι μαλλιάδες και πολλά από τα παιδιά των λουλουδιών που έκαναν την δήθεν... αντίσταση, εξαργύρωσαν και με το παραπάνω τις υπηρεσίες τους στα κομματικά και βουλευτικά έδρανα (βλ. Δαμανάκη, Λαλιώτης, Μπίστης κλπ.), ούτε και φυσικά νεκρούς είχε αφού οι λίγοι περαστικοί που έχασαν την ζωή τους στους γύρω δρόμους, σκοτώθηκαν από αδέσποτες σφαίρες και καμία σχέση δεν είχαν με το όλο καλοστημένο σκηνικό που λάμβανε χώρα εντός του Πολυτεχνείου.

Εν πάση περιπτώσει, το ιστολόγιο αυτό δεν έχει καμία όρεξη να μπεί σε μία άνευ ουσίας ιστορική διένεξη περί όσων συνέβησαν (ή δεν συνέβησαν) την 17η Νοεμβρίου 1973. Όσοι έζησαν την περίοδο εκείνη είναι σε θέση να κρίνουν. Επίσης, σε καμία περίπτωση δεν θα παίξουμε το ρόλο του απολογητή του καθεστώτος της 21ης Απριλίου. Όχι επειδή φοβόμαστε μην μας χαρακτηρίσουν... "ακραίους"(όπως τρέμουν κάποιοι άλλοι πολιτικώς “ορθοί”… ακροδεξιοί), αλλά για τον λόγο ότι από άποψη Αισθητικής και Ιδεών βρισκόμαστε μακριά από το καθεστώς εκείνο (το οποίο οφείλουμε σε κάθε περίπτωση να πούμε, και για να είμαστε δίκαιοι, προσέφερε -αν και 7ετές- περισσότερες υπηρεσίες στην Πατρίδα και τον Λαό από την… 35χρονη “μεταπολιτευτική δημοκρατία”). Ως ΠΥΡΗΝΑΣ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και εν είδει αφιερώματος στην μεγάλη αυτή "επέτειο", θ’ αναφερθούμε στην τραγική ιστορία μιάς ηρωίδας (άγνωστης σήμερα), της νεαρής Ηλένιας Ασημακοπούλου.

Την πρώτη επέτειο του Πολυτεχνείου λοιπόν, το 1974, ανάμεσα στα λουλούδια και τις φωτογραφίες υπαρκτών και ανύπαρκτων νεκρών (σύγχρονων και παλαιότερων, μιας και είχαν βάλει φωτογραφίες σκοτωμένων του 1944, του 1950 κλπ) που γέμισαν το πολυπαθές κτίριο, τις μάντρες, τις αυλές και τα κάγκελά του, ήταν και το σκίτσο μιας ωραιότατης νεαρής κοπέλας. Δίπλα του, στο ίδιο κάγκελο -που έμεινε στην “ιστορία” σαν της Ηλένιας το κάγκελο- υπήρχε ένα σημείωμα με τα εξής δακρύβρεχτα: “Την λένε Ηλένια Ασημακοπούλου. Είναι το κορίτσι μου. Χάθηκε το βράδυ της σφαγής. Κανένας δεν την ξανάδε. Πήγα σπίτι της αλλά έχουν χαθεί και οι γονείς της. Όποιος ξέρει για το μαρτυρικό τέλος της ας με πληροφορήσει.” Το “δράμα” το πήραν οι εφημερίδες, μία από αυτές δε – η “Αυγή”- έγραψε κατά λέξη τα εξής κάτω από το σπαραξικάρδιο τίτλο: “Τί απόγινε η Ηλένια μου; Η τραγωδία ενός αγοριού που ψάχνει ακόμα για το δολοφονημένο κορίτσι του” και τον υπότιτλο: “Ηλένια Ασημακοπούλου. Χτυπήθηκε στις 17 Νοέμβρη στη Στουρνάρη από σφαίρα. Τι απόγινε;”, λέει: Το σκίτσο της μικρής κοπέλας με το τραγικό ερώτημα κρεμόταν από τα κλαδιά της ελίτσας που φυτεύτηκε στο χώρο του Πολυτεχνείου. Αργότερα τοποθετήθηκε κι αλλού, κι αλλού, ανάμεσα στα λουλούδια. Με το ίδιο πάντα ερώτημα “Τι απόγινες;”.

Σε λίγο όμως αποκαλύφθηκε τί απέγινε το νεαρό κορίτσι. Το σκίτσο (φωτό) της “δολοφονημένης” Ηλένιας (στο οποίο τόσοι φοιτητές και τόσες φοιτήτριες γονυπέτησαν δακρυσμένοι) ήταν παρμένο από διαφήμιση σαμπουάν της αγγλικής εταιρίας “ΜΠΡΕΚ” και είχε δημοσιευθεί σε πολλά περιοδικά και στην αγγλική έκδοση του τριμηνιαίου “Βογκ” (το σκίτσο της διαφημίσεως -είναι παστέλ- το φιλοτέχνησε ο Άγγλος ζωγράφος Νίκολας Ήγκον και ως μοντέλο ποζάρησε η Νεοζηλανδή Νάνσυ Κρίντλαντ, γνωστό και πανάκριβο φωτομοντέλο που από ηλικίας 4 χρονών ζει στο Λονδίνο). Αυτή ήταν η τραγική ιστορία της νεαρής Ηλένιας, μίας από τις πολλές "ηρωίδες" της μεγάλης αυτής εξέγερσης... Ελπίζουμε να βοηθήσαμε στην διαλεύκανση της ιστορικής αλήθειας...

Related Articles :