Η ντροπή και η προδοσία αυτής της γενιάς έχει όνομα (νεοέλληνες)!

Εμείς θα βλέπουμε τον Σουλεϊμάν και στην Τουρκία;

Σε άπταιστα τούρκικα θα απολαμβάνουμε από αύριο στην primetime (όπως τη λένε η «ειδικοί») ζώνη του ΑNT1 (δηλαδή στις 9 το βράδυ) τη νέα σειρά: «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής».Φανταστείτε σε τούρκικο κανάλι να παίζεται η ταινία:  "Ο Παπαφλέσσας"!!

Ξέρετε τα παιδιά παλιά μεγάλωναν με πρότυπο τον Κολοκοτρώνη και τον Παπαφλέσσα και άκουγαν να ομιλείται στην τηλεόραση η ελληνική γλώσσα.Τώρα θα ακούμε  στα τούρκικα και όχι μεταγλωτισμένα ένα ιστορικό σίριαλ της Τουρκίας και,  αν τα παιδιά, σας γράψουν σε κανένα διαγώνισμα, πως στην Επανάσταση του ’21 ήρωας ήταν ο Σουλεϊμάν τότε θα φταίνε οι δάσκαλοι που δεν μαθαίνουμε σωστά ιστορία και... γραμματική στα παιδιά. Πώς να αντιμετωπίσουν άραγε οι δάσκαλοι τη δύναμη της τηλεόρασης;

Απελευθέρωση Πελοποννήσου 1827

(στο......επετειακό κείμενο του κ. Πιμπλή στο φύλλο των "ΝΕΩΝ" της 25/03/10 αναφέρεται ο ισχυρισμός των έγκυρων "Ιστορικών", που επιμένουν κιόλας, ότι "Στρατιωτικά, η Ελλάδα ηττήθηκε κατά κράτος. Στα τέλη του 1827 ο Ιμπραήμ ήλεγχε την Πελοπόννησο και ο Κιουταχής τη Στερεά. Ο Γάλλος στρατηγός Μαιζόν έδιωξε από την Πελοπόννησο τον Ιμπραήμ." Αποφάσισα να σας εξηγήσω εν συντομία πως ο στρατηγός Μαιζόν έδιωξε από την Πελοπόννησο τον Ιμπραήμ, αλλά και τους υπόλοιπους Τούρκους από τα φρούρια της Πελοποννήσου, για να έχετε άποψη για ένα θέμα που πολύ λίγοι έχουν ασχοληθεί από ότι βλέπω. Κύριος οδηγός μου θα είναι ο Σπυρίδων Τρικούπης και μια-δυό βοηθητικές πηγές. Θα καταλάβετε αμέσως γιατί επιμένω και θεωρώ πως η εξιστόρηση έχει και ένα εγκυκλοπαιδικό ενδιαφέρον, καθώς δεν συνάντησα πουθενά στο Ελληνικό διαδίκτυο σχετικές πληροφορίες.)

Μετά την καταστροφή του Τουρκοαιγυπτιακού στόλου στην ναυμαχία του Ναβαρίνο, οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) είχαν καταστήσει σαφές στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ότι επιθυμούσαν να γίνει ανακωχή των εμπολέμων και διαπραγματεύσεις για την τελική μορφή του αναδυόμενου Ελληνικού κρατιδίου. Βασική προϋπόθεση ήταν η απομάκρυνση όλων των Τούρκων και Αιγυπτίων από την Πελοπόννησο.

Ελληνικός Εμφύλιος Πόλεμος 1946-1949 (VIDEO)

ΣΤΑΘΗΣ ΚΑΛΥΒΑΣ
ΝΙΚΟΣ ΜΑΡΑΝΤΖΙΔΗΣ

H δεκαετία του '90 σηματοδότησε την ανάπτυξη νέων τάσεων στην έρευνα του εμφυλίου πολέμου. Οι νέες αυτές τάσεις συνδέονται αναμφίβολα με την εμφάνιση μιας νεώτερης γενιάς επιστημόνων, ιστορικών, πολιτικών επιστημόνων, κοινωνικών ανθρωπολόγων, η οποία έπαψε πια να ενδιαφέρεται - ή σε τελική ανάλυση μειώθηκε το ενδιαφέρον της - για ερωτήματα τύπου «ποιος έχει μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για το ξέσπασμα του εμφυλίου» ή «τι έφταιξε για το τελικό αποτέλεσμα»

Έλληνες ασυρματιστές προσπαθούν να έρθουν
σε επαφή με τις δυνάμεις τους κατά τη διάρκεια
του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου.
(Φωτογραφία: Bert Hardy / Δημοσίευση Εικόνα / Εικόνες Getty).
 22 Μαΐου, 1948

O Άρης Βελουχιώτης εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται με όρους ήρωα στην ελληνική βιβλιογραφία. Ωστόσο οι σύγχρονες αναζητήσεις στην Ιστορία, αρνούνται σθεναρά τόσο τις ηρωοποιήσεις όσο και τις δαιμονοποιήσεις

H απομάκρυνση από επιστημονικά στείρες ανησυχίες συνδέεται αναμφίβολα με την ομαλοποίηση της πολιτικής ζωής, την εξασθένηση της πολιτικής και ιδεολογικής πόλωσης, τη βιωματική απομάκρυνση της νεώτερης γενιάς από τις τραυματικές εμπειρίες των προηγούμενων δεκαετιών, την κατάρρευση του κομμουνισμού, κ.ά.

H εμφάνιση αυτού του νέου κύματος δεν έγινε δεκτή πάντοτε με ενθουσιασμό. Αρκετές και συχνά έντονες αντιδράσεις ξέσπασαν, άλλοτε από «ιδεολογική εχθρότητα», άλλοτε από ανασφάλεια για το πού οδηγούν όλα αυτά, κι άλλοτε - συχνά - απλώς από παρεξήγηση ή και άγνοια. Κάποιοι αισθάνθηκαν το «φάντασμα» του ρεβιζιονισμού να πλανάται πάνω από το κεφάλι τους και να τους απειλεί.

Αξίζει λοιπόν να αναφερθούμε εν συντομία στα καινοτόμα στοιχεία που συνεισφέρουν οι έρευνες αυτές και που συνδέονται: α) με σύγχρονες μεθόδους (διεπιστημονική προσέγγιση, συστηματική εμπειρική έρευνα), β) με μια φρέσκια ματιά, καινούργιες ευαισθησίες και γόνιμα ερωτήματα, γ) με νέα πορίσματα. Τα στοιχεία αυτά θα μπορούσαμε να τα συνοψίσουμε στα εξής δέκα σημεία:

Κίνημα της 11ης Σεπτεμβρίου 1922

Η ηγεσία της επανάστασης: στρατηγοί
Γονατάς (κέντρο), Πλαστήρας (δεξιά) και ο
πολιτικός σύμβουλος της επανάστασης
Γεώργιος Παπανδρέου ο πρεσβύτερος
(αριστερά), κατά τη διάρκεια επίσκεψης στη
 γενέτειρα του Αθανασίου Διάκου, Μουσουνίτσα.

Στις 11 Σεπτεμβρίου 1922, ξέσπασε Κίνημα του Στρατού και του Ναυτικού στη Χίο και τη Λέσβο και σχηματίστηκε Επαναστατική Επιτροπή από τους πρωτεργάτες της, τους Συνταγματάρχες Νικόλαο Πλαστήρα, ως εκπρόσωπο του στρατού της Χίου, και Στυλιανού Γονατά, ως εκπρόσωπο του στρατού της Λέσβου, και τον Αντιπλοίαρχο Δημήτριο Φωκά, ως εκπρόσωπο του Ναυτικού.

Το Παλαμήδι είναι φρούριο στο Ναύπλιο (VIDEO)

 Το ξακουστό κάστρο στεφανώνει την πόλη του Ναυπλίου με την έντονα μεσαιωνική ατμόσφαιρα. Ο απόκρημνος λόφος, που έδωσε το όνομά του στο κάστρο, οχυρώθηκε από τους Βενετούς, αφού ο Φραγκίσκος Μοροζίνης απέσπασε την πάλη (1686) από τους Τούρκους. Τα οχυρωματικά έργα στη σημερινή τους μορφή ανήκουν στη β' περίοδο της βενετσιάνικης κυριαρχίας. Την κατασκευή τους ανέλαβε ο Γάλλος Λα Σαλ για λογαριασμό των Βενετών, ο ίδιος που σε λίγο τους πρόδωσε αχρηστεύοντας τα κανόνια τους για χάρη των Τούρκων. Στην κορυφή του λόφου, σε ύψος 216 μέτρων και πάνω σε ίχνη προϊστορικού φρουρίου, δεσπόζουν τα ερείπια εφτά οχυρών, έξι από τα οποία έχουν τα ονόματα αρχαίων πολεμιστών (Θεμιστοκλής, Μιλτιάδης, Αχιλλεύς, Φωκίων, Επαμεινώνδας, Λεωνίδας). Εάν ανέβει κανείς με τα πόδια τα 857 απότομα σκαλοπάτια που οδηγούν στο Παλαμήδι, σκαλιστά στο βράχο, πιθανόν θα κουραστεί, αλλά θα ανακαλύψει το θαυμάσιο θαλάσσιο φόντο που πλαισιώνει το Ναύπλιο, περνώντας κάτω από

Φιλική Εταιρεία – Οι Πρωτεργάτες ( video)

Το Έμβλημα της Φιλικής Εταιρείας

Φιλική Εταιρεία – Οι Πρωτεργάτες

---

Η ποικιλόμορφη εναλλαγή της ιστορικής μοίρας των Επτανήσων, όπου οι δυνάμεις κατοχής (Βενετία, Γαλλία, Τουρκία – Ρωσία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία) απέδειξαν ότι δεν ενδιαφέρονταν και τόσο για την απελευθέρωση των Ελλήνων, στάθηκε αφορμή για να αντιληφθούν οι επί τέσσερις αιώνες σκλάβοι των Τούρκων, ότι, για να απελευθερωθούν, πρέπει να βασιστούν στις δικές τους δυνάμεις. Μετά τη συντριβή του Μ. Ναπολέοντα το 1812 στη Μόσχα και τον περιορισμό του στη νήσο Έλβα, ακολούθησε η μείωση της γαλλικής δύναμης στην Ευρώπη και η σύγκληση το 1814 του Συνεδρίου της Βιέννης. Εκεί, φάνηκε ότι όλοι ενδιαφέρονταν για τη διατήρηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και συνεπώς οι Έλληνες δεν είχαν καμία ελπίδα να βοηθηθούν από τα ευρωπαϊκά κράτη. Ο Νικόλαος Σκουφάς στην Οδησσό, αισθανόμενος αυτή την πολιτική κατάσταση, ίδρυσε, λίγο πριν από το Συνέδριο της Βιέννης, το καλοκαίρι του 1814, τη Φιλική Εταιρεία. 

Η Οδησσός της Φιλικής Εταιρείας

Σαν σήμερα, 2 Σεπτεμβρίου - 1822 οι Σουλιώτες εγκαταλείπουν τον τόπο τους

Το Σούλι, χαλκογραφία του Χ. Χόλαντ.

Οι κάτοικοι μιάς ορεινής περιοχής της Θεσπρωτίας με την ονομασία Σούλι. Έζησαν εκεί από τον 16ου αιώνα έως το 1822, με ένα διάλειμμα 17 ετών (1803 - 1820). Υπήρξαν σκληροτράχηλοι πολεμιστές και είναι γνωστοί για τη μακροχρόνια αντιπαράθεσή τους με την Οθωμανική εξουσία και τη συμμετοχή τους στην Επανάσταση του 1821.
Οι Σουλιώτες κατοικούσαν σε 11 χωριά, σε μια περιοχή με απόκρημνους «υψηλούς και διαβόητους βράχους» (Κάλβος), που ορίζονται από δύο πασίγνωστες βουνοκορυφές, το Κούγκι και την Κιάφα. Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο, ήταν «κράμα Ελλήνων και εξελληνισθέντων Αλβανών». Μιλούσαν Αλβανικά και δευτερευόντως Ελληνικά. Ήταν χωρισμένοι σε 47 μεγάλες οικογένειες (φάρες), με σπουδαιότερες αυτές των Ζέρβα, Τζαβέλα, Δράκου, Δαγκλή, Κουτσονίκα, Μπότσαρη, Καραμπίνη και Νίκα.

Σουλιώτης, έγχρωμη χαλκογραφία

Οι Σουλιώτες θύμιζαν λίγο - πολύ τους αρχαίους Σπαρτιάτες. Από μικροί γυμνάζονταν στα όπλα και δεν γνώριζαν τίποτε άλλο, παρά την τέχνη του πολέμου. Άλλωστε, η φτωχή γη του Σουλίου μόνο λίγα ζωντανά μπορούσε να θρέψει. Έτσι, πουλούσαν προστασία στα γύρω χωριά και συχνά επιδίδονταν σε λαφυραγωγία για να εξασφαλίσουν τα προς το ζην. Τιμωρούσαν με θάνατο όσους παρέβαιναν τις συμφωνίες και τις ηθικές αρχές, γι' αυτό στην κλειστή κοινωνία τους ήταν κανόνας απαράβατος η αντεκδίκηση (βεντέτα). Ένα μέρος ων εσόδων τους το κατέβαλαν στο Σουλτάνο για να εξασφαλίσουν την αυτονομία τους.

Σαν σήμερα 2 Σεπτεμβρίου Πρώτη περσική εισβολή στην Ελλάδα

Η πρώτη περσική εισβολή στην Ελλάδα διεξήχθη σε δύο φάσεις (492/490 π.Χ), κατά τη διάρκεια των Ελληνοπερσικών Πολέμων. Οι Πέρσες εισέβαλλαν στην Ελλάδα, υπό τις διαταγές του Δαρείου Α', με σκοπό να τιμωρήσουν την Αθήνα και την Ερέτρια, οι οποίες είχαν βοηθήσει τους Ίωνες κατά την Ιωνική Επανάσταση. Η πρώτη εκστρατεία, η οποία διεξήχθη το 492 π.Χ, είχε ως αποτέλεσμα τη κατάληψη της Θράκης και της Μακεδονίας από τον Μαρδόνιο, ωστόσο ο περσικός στόλος καταστράφηκε στο Όρος Άθως μετά από θαλασσοταραχή. Η δεύτερη επίθεση διεξήχθη δύο χρόνια αργότερα, με διοικητές τον Δάτη και τον Αρταφέρνη και είχε ως αποτέλεσμα την κατάληψη της Νάξου, των Κυκλάδων και τον εμπρησμό της Ερέτριας. Ωστόσο, οι Αθηναίοι πέτυχαν αποφασιστική νίκη στον Μαραθώνα και έδιωξαν τους Πέρσες απ' την Ελλάδα. Ο Δαρείος ετοιμάστηκε να επιτεθεί εκ νέου, ωστόσο η εξέγερση στην Αίγυπτο και ο θάνατος του ματαίωσαν τα σχέδια του. Την ηγεσία του περσικού στρατού και στόλου ανέλαβε ο Ξέρξης, ο οποίος επιτέθηκε στην Ελλάδα το 480 π.Χ.

Πηγές

Κύριο λήμμα: Ηρόδοτος

Σαν σήμερα, 1 Σεπτεμβρίου - Θωρηκτό Αβέρωφ ( VIDEO)

Το Θωρηκτό Αβέρωφ είναι ένα πλοίο - θρύλος του Πολεμικού μας Ναυτικού. Οι επιτυχίες του στο Αιγαίο του χάρισαν αμέσως τον χαρακτηρισμό «Το τυχερό πλοίο».
Κατασκευάσθηκε στα ναυπηγεία του Λιβόρνο της Ιταλίας, καθελκύστηκε στις 27 Φεβρουαρίου 1910 και παραδόθηκε στη χώρα μας στις 15 Μαΐου 1911. Την 1η Σεπτεμβρίου του ίδιου χρόνου κατέπλευσε στο Φάληρο κι έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από τον ελληνικό λαό. Κόστισε συνολικά 25.000.000 χρυσές ελληνικές δραχμές. Το 1/3 της τιμής του κατέβαλε ο εθνικός ευεργέτης Γεώργιος Αβέρωφ και τα 2/3 το ελληνικό δημόσιο με εξωτερικό δανεισμό.
Το «Αβέρωφ» ήταν από τα πιο σύγχρονα πολεμικά της εποχής του. Ατμοκίνητο, έπλεε με ταχύτητα 23 κόμβων και είχε πλήρωμα 20 αξιωματικών και 670 ναυτών. Αμέσως έγινε η ναυαρχίδα του απηρχαιωμένου ελληνικού στόλου.
Το «Αβέρωφ» σε επιχειρησιακό επίπεδο άλλαξε τις ισορροπίες στο Αιγαίο. Με κυβερνήτη τον ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη ηγήθηκε των ελληνικών ναυτικών δυνάμεων στους Βαλκανικούς Πολέμους του 1912-13. Οι  νικηφόρες ναυμαχίες της Έλλης και της Λήμνου κατά του τουρκικού στόλου διέλυσε τις προσδοκίες του Σουλτάνου και της Υψηλής Πύλης για τον έλεγχο του Αιγαίου.
Τον Οκτώβριο του 1918 το «Αβέρωφ» ύψωσε την ελληνική σημαία στην Κωνσταντινούπολη, καθώς η χώρα μας ήταν μία από τις νικήτριες δυνάμεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Το

Η εξέγερση της Σκάλας τον Αύγουστο του 1849

του Γιάννη Βλαχούλη
( Από παλιότερη ομιλία του υπογράφοντος ) 

...την επόμενη χρονιά και συγκεκριμένα την 16η Αυγούστου 1849, ξέσπασε νέα ένοπλη εξέγερση.
Τα γεγονότα διαδραματίστηκαν κυρίως στο νοτιοανατολικό κομμάτι του νησιού, συγκεκριμένα στο χωριό Σκάλα, στην περιοχή του Ελειού και στην κοιλάδα του Ηράκλειου πεδίου, αλλά οι υπάρχουσες ενδείξεις πού κυρίως βασίζονται σε μαρτυρικές καταθέσεις δείχνουν ότι υπήρξε σχεδιασμός για εξέγερση σε ολόκληρο το νησί που όμως δεν πραγματοποιήθηκε.
Εμφανείς αρχηγοί της εξέγερσης αναφέρονται ο ιερέας του χωριού Σκάλα Γρηγόριος Ζαπάντης Νοδάρος ο επονομαζόμενος και Παπα ληστής, ο Θεόδωρος Βλάχος από το χωριό Σπήλια λίγο έξω από το Αργοστόλι και ο Αναστάσης Λαμπρινάτος ή Μπομποτής από τα Ομαλά .
Πρώτη βίαιη ενέργεια των στασιαστών θεωρείται ή εκτέλεση του δασοφύλακα Parker από ομάδα 20 φυγόδικων που είχε επαναφέρει κρυφά στο νησί ο Βλάχος με σκοπό να βοηθήσουν τους εξεγερμένους.
Παρ ότι υπήρξαν υποψίες και κατά διαφόρων άλλων η Αστυνομία επικήρυξε τον Βλάχο αλλά ουδέποτε δραστηριοποιήθηκε για να τον συλλάβει παρ’ ότι ο τελευταίος κυκλοφορούσε ελεύθερα, χωρίς καμιά προφύλαξη.
Τα κυρίως γεγονότα άρχισαν την 15η Αυγούστου στην Σκάλα όταν ομάδα ενόπλων με επικεφαλής τον Παπά Ληστή επιτέθηκε σε αστυνομική περίπολο που ερχόταν από το Αργοστόλι και την διασκόρπισε σκοτώνοντας και τον επικεφαλής.
Την 16η Αυγούστου ξεσηκώνονται οι Βάλτες οι Κορωνιοί, το Αράκλι και ο Ελειός, διακόπτεται η επικοινωνία με το 

Σιάτιστα 14.08.2012 το Γλέντι δεν σταματά!!! (VIDEO)

Σιάτιστα 14.08.2012 

Ο τορπιλισμός της «Έλλης» στην Τήνο

Ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο του 1940 η Ελλάδα συγκλονίζεται από μία απρόκλητη επίθεση  της φασιστικής Ιταλίας.

Τον Αύγουστο του 1940, η Γερμανία είχε θέσει ήδη υπό τον έλεγχό της το μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης και η Luftwaffe βομβάρδιζε ανηλεώς (αλλά χωρίς αποτέλεσμα) την τελευταία εστία αντίστασης που είχε απομείνει στις Βρετανικές Νήσους. Παράλληλα, ο Χίτλερ κατέστρωνε το πλέον μεγαλεπήβολο από τα σχέδιά του – την εισβολή στη Σοβιετική Ενωση. Το φασιστικό καθεστώς της Ιταλίας όμως δεν είχε ανάλογες επιτυχίες να επιδείξει. Ο Μουσολίνι χρειαζόταν επειγόντως μια γρήγορη και αποφασιστική νίκη, ώστε να ενισχύσει το κύρος του. Η Ελλάδα φάνταζε ιδανικός στόχος, καθώς θα εξυπηρετούσε και τα ιταλικά σχέδια για απόλυτη κυριαρχία στη Μεσόγειο.

Εξάλλου, ουδέποτε σχεδόν κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα οι ελληνοϊταλικές σχέσεις υπήρξαν αρμονικές: από την κατάληψη των Δωδεκανήσων έως την αμφιλεγόμενη πολιτική της Ιταλίας έναντι της ελληνικής απόβασης στη Σμύρνη και από τον βομβαρδισμό της Κέρκυρας έως τη σταθερή υποστήριξη των αλβανικών θέσεων για την Ηπειρο, η Ρώμη δεν άφηνε καμία αμφιβολία ότι θεωρούσε την Αθήνα περιφερειακό της αντίπαλο.

Η επανάσταση στο Γουδί το 1909

Τα Χριστούγεννα του 1909 ο Βενιζέλος τα γιόρτασε εν πλω για τον Πειραιά. Είχε φύγει μία μέρα νωρίτερα από την Κρήτη για να φτάσει στην Αθήνα όπου είχε προσκληθεί για να αναλάβει τις τύχες της Ελλάδας.

Μετά τον ταπεινωτικό πόλεμο του 1897 η χώρα είχε μπει στη δίνη μιας περιπέτειας που δύσκολα, όπως έδειχναν τα πράγματα, θα έβγαινε αλώβητη. Και πολύ περισσότερο ήταν απίθανο τα επόμενα χρόνια να ανακτήσει την εθνική της αξιοπρέπεια. Τη λύση μερικά χρόνια αργότερα κλήθηκε να δώσει ένας ανερχόμενος αστέρας της πολιτικής ζωής, ο κρητικός Ελευθέριος Βενιζέλος. Ήταν 23 Δεκεμβρίου του 1909-μετά το κίνημα στο Γουδί- όταν ο «Στρατιωτικός Σύνδεσμος» κάλεσε τον Βενιζέλο να αναλάβει πολιτικός του σύμβουλος.

Η πρόταση να προσκληθεί ο Βενιζέλος στην Αθήνα έγινε από τον αξιωματικό Παμίκο Ζυμβρακάκη όταν ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος που είχε προχωρήσει στο Κίνημα στο Γουδί αναζητούσε την πολιτική εκείνη λύση που δε θα ήταν από τον παλιό και φθαρμένο πολιτικό κόσμο. Η πρόταση έγινε δεκτή και υλοποιήθηκε δύο μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Ο Βενιζέλος όπως δήλωσε τότε δεν μπορούσε να αρνηθεί αυτό το κάλεσμα και πήρε το πλοίο για να φτάσει στην Αθήνα στις 29 Δεκεμβρίου 1909. Από τότε μια καινούργια εποχή ξημέρωσε για την Ελλάδα.

Τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα ως τότε. Το κλίμα της ηττοπάθειας και της άσχημης διάθεσης των Ελλήνων μετά τη νίκη των Τούρκων το 1897 έγιναν ακόμη χειρότερα μετά και από την επιβολή της Επιτροπής του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, η οποία θα επιστατούσε στην καταβολή της πολεμικής αποζημίωσης στην Τουρκία, καθώς και στη διευθέτηση του συνολικού δημόσιου χρέους, αποτέλεσμα της πτώχευσης της χώρας το 1893.

Η χώρα πορεύτηκε ως το 1909 χωρίς να συμβαίνουν σπουδαία πράγματα. Η εσωστρέφεια και ο πεσιμισμός χαρακτήριζαν την πολιτική και κοινωνική ζωή. Στην εξουσία εναλλάσσονταν δύο κόμματα: το τρικουπικό με αρχηγό το Γεώργιο Θεοτόκη και το δηλιγιαννικό με αρχηγό τον ίδιο το Θεόδωρο Δηλιγιάννη και, μετά τη δολοφονία του το 1905, τους διαδόχους του, Δημήτριο Ράλλη και Κυριακούλη Μαυρομιχάλη, ηγέτες δύο διαφορετικών κομμάτων, καταγόμενων όμως από το δηλιγιαννικό κόμμα. Τίποτα το αξιοσημείωτο δεν έγινε όλα αυτά τα χρόνια εκτός από τις κάποιες ανορθωτικές, κυρίως στον οικονομικό τομέα, προσπάθειες των κυβερνήσεων Θεοτόκη. Η χώρα βρισκόταν σε πλήρη ανυποληψία. Και η αυξανόμενη οικονομική κρίση και η δυσπραγία κοινωνικών ομάδων, η συνεχής αποκάλυψη των αδυναμιών του παλιού πολιτικού κατεστημένου προκαλούν εντεινόμενη δυσαρέσκεια και δημιουργούν συνθήκες για την ανάπτυξη αντίδρασης.

ΤΟ ΚΥΡΟΣ

Το χρονικό του Ολοκαυτώματος των Aνωγείων τον Aύγουστο του 1944

Φωτό από το Axortagos.gr

 Του Γιώργου Αεράκη*

.
Τον Ιούλιο του 1945, ένα σχεδόν χρόνο μετά την καταστροφή των Ανωγείων από τους Γερμανούς ναζιστές, ο Νίκος Καζαντζάκης θα επισκεφθεί τα Ανώγεια ως υπεύθυνος της Κεντρικής Επιτροπής για τη διαπίστωση των γερμανικών ωμοτήτων κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Κρήτη.
Στις σελίδες που θα αφιερώσει στα Ανώγεια διαβάζουμε: «Σήμερον από τας 940 οικίας των Ανωγείων δεν έχει απομείνει ούτε μία. Το νεόδμητον σχολείον ανετινάχθη, αι τρεις εκκλησίαι τας οποίας οι Γερμανοί είχον μεταβάλει εις στάβλους έχουν υποστεί ζημίας εκ των πέριξ ανατινάξεων».
Γιατί όμως τόσο μίσος των Γερμανών εναντίων των Ανωγειανών; Γιατί αυτή η μανία καταστροφής; Αξίζει τον κόπο να κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή.
Η καταβολή του φόρου αίματος αρχίζει για τους Ανωγειανούς από την πρώτη μέρα που οι Γερμανοί επιχειρούν να καταλάβουν την Ελλάδα. Οι Ανωγειανοί στρατιώτες θα αποτελέσουν επίλεκτη ομάδα του Τάγματος των Κρητών στα αλβανικά σύνορα και θα γράψουν σελίδες δόξας πολεμώντας εναντίον των Ιταλών φασιστών, το χειμώνα του 1940-1941. Το αίμα των πρώτων Ανωγειανών νεκρών ποτίζει τα χιονισμένα βουνά της Πίνδου.

ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ
Τον Μάη του 1941 κατά τη διάρκεια της Μάχης της Κρήτης, οι Ανωγειανοί που βρέθηκαν στις πόλεις που έπεσαν οι κατακτητές, υπακούοντας στα κελεύσματα του αρχαίου προγόνου, θα αντισταθούν έως θανάτου. Στην περιοχή Λατζιμά του Ρεθέμνους και στην πόλη του Ηρακλείου το ανωγειανό αίμα ποτίζει την ανοιξιάτικη γη.
Μετά την κατάληψη της Κρήτης, οι Ανωγειανοί θα φιλοξενήσουν και θα βοηθήσουν με κάθε τρόπο τους Βρετανούς, Αυστραλούς και Νεοζηλανδούς υπερασπιστές του νησιού να φτάσουν στα νότια παράλια και από εκεί στη Μέση Ανατολή. Ορισμένοι δε από αυτούς θα τους συνοδεύσουν στο ταξίδι τους, ξαναγυρίζοντας όμως σύντομα για την οργάνωση σαμποτάζ.
Πολύ γρήγορα οι Ανωγειανοί θα συστήσουν ένοπλες ομάδες που θα στελεχωθούν με Ανωγειανούς και Ανωγειανές κάθε κοινωνικής τάξης και ηλικίας, με σκοπό την απώθηση του κατακτητή. Οι οργανώσεις αυτές ήταν η Εθνική Απελευθερωτική Οργάνωση (ΕΑΟ) “Ο Ψηλορείτης” και το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Σε όλη τη διάρκεια της κατοχής οι οργανώσεις αυτές θα δραστηριοποιηθούν στον ορεινό όγκο του Ψηλορείτη και στην περιοχή του Ηρακλείου.
Οι Γερμανοί θεωρώντας – όχι άδικα – τα Ανώγεια αντάρτικη φωλιά, θα απαγορεύσουν στους κατοίκους του χωριού να ανεβάζουν τα κοπάδια τους στο Πάνω Αόρι που ήταν απαγορευμένη ζώνη. Αυτό βέβαια δεν έγινε ποτέ σεβαστό από τους Ανωγειανούς, με αποτέλεσμα οι Γερμανοί να κάνουν συχνές επιδρομές, να..
αρπάζουν τα κοπάδια και να εκτελούν τους βοσκούς που τύχαινε να συναντήσουν. Αρκετοί θα πιαστούν αιχμάλωτοι και στη συνέχεια θα εξαφανιστούν.

Η ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΓΙΑΝΝΗ
Χιλιάδες χρόνια πριν, ο Δίας ζητούσε καταφύγιο και προστασία στον Ψηλορείτη προσπαθώντας να σωθεί από τον παιδοφάγο πατέρα του Κρόνο. Πριν έξι δεκαετίες η Νίδα, η Μύθια, τα Τσουνιά, τα Πετραδολάκια, η Κορακόπετρα, το Κορίτσι καθώς και κάθε μητάτο, θα γίνει φωλιά ανθρώπων που διψούν για ελευθερία και λημέρι κάθε καταδιωκόμενου.
Τον Φλεβάρη του 1944 οι Γερμανοί θα κυκλώσουν αιφνιδιαστικά τα Ανώγεια και θα συλλάβουν τον αρχηγό της Ομάδας “Ψηλορείτης”, Γιάννη Δραμουντάνη γνωστό σαν Στεφανογιάννη, χαρισματική φυσιογνωμία της τοπικής κοινωνίας που βρέθηκε μέσα στον κλοιό. Θα εκτελεστεί με συνοπτικές διαδικασίες, παρουσία της οικογένειάς του και ολόκληρου του χωριού. Στην αρχηγία θα τον διαδεχθεί με επιτυχία ο Μιχάλης Ξυλούρης (Χριστομιχάλης) ήρωας των Βαλκανικών και του Μικρασιατικού πολέμου.
Στις 27 Απριλίου του 1944 οι Βρετανοί αξιωματικοί συνεπικουρούμενοι από Κρητικούς αγωνιστές θα απαγάγουν λίγο έξω από το Ηράκλειο τον στρατηγό Φον Κράιπε, επιτυχία που άφησε άναυδη τη γερμανοκρατούμενη Ευρώπη. Οι απαγωγείς θα μεταφέρουν τον στρατηγό πού αλλού; στα Ανώγεια όπου θα περάσουν τη νύχτα. Ξημερώματα θα φυγαδευτούνε από ντόπιους οδηγούς στον Ψηλορείτη και από εκεί στα νότια παράλια για να πάνε με υποβρύχιο στη Μ. Ανατολή.

Ο ΛΟΧΙΑΣ ΤΩΝ SS
Στις 7 Αυγούστου 1944, ο Γερμανός λοχίας των SS Γιόζεφ Ολενχάρουερ, γνωστός σαν «Σήφης» συνοδευόμενος από ομάδα Γερμανών και Ιταλών στρατιωτών, θα έρθει στα Ανώγεια από το γειτονικό χωριό Γενί-Γκαβέ που είχε την έδρα του και θα συλλάβει 96 γυναικόπαιδα, με σκοπό να τα μεταφέρει στο Ρέθυμνο και από εκεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της Γερμανίας.
Η εννεαμελής ομάδα του ΕΛΑΣ Ανωγείων υπό την αρχηγία του Μανόλη Μανουρά (Σμαϊλομανόλη) που παρακολουθεί από τους γύρω λόφους θα αιφνιδιάσει με την τόλμη της τον περιβόητο «Σήφη» και την ομάδα του και θα ελευθερώσει από τα χέρια τους τα γυναικόπαιδα. Οι Γερμανοϊταλοί σκοτώνονται ή αιχμαλωτίζονται.
Την επόμενη μέρα, στις 8 Αυγούστου, Ανωγειανοί αντάρτες, συνεπικουρούμενοι από Ρώσους κομάντος και υπό την αρχηγία του Βρετανού λοχαγού Στάνλεϋ Μοςς θα πραγματοποιήσουν το Σαμποτάζ της Δαμάστας όπως ονομάστηκε, επειδή πραγματοποιήθηκε πλησίον του ομώνυμου χωριού.
Με πρωτοφανή τόλμη θα εξουδετερώσουν τρία γερμανικά αυτοκίνητα καθώς και ένα τεθωρακισμένο που μετέφερε την αλληλογραφία του Γερμανικού Στρατηγείου Ηρακλείου στην Διοίκηση του Φρουρίου Κρήτης στα Χανιά. Ελάχιστοι Γερμανοί γλίτωσαν. Από την αντιστασιακή ομάδα θα σκοτωθεί ο Ρώσος υπολοχαγός Βάνια και θα τραυματιστεί βαρύτατα ο Νταμπακομανόλης.
Μετά και από αυτό, οι Γερμανοί αποφασίζουν να χαλάσουν την αντάρτικη φωλιά που λέγεται Ανώγεια. Ο φρούραρχος Κρήτης σπεύδει θα εκδώσει την παρακάτω διαταγή: «Επειδή η πόλις των Ανωγείων είναι κέντρο της αγγλικής κατασκοπείας εν Κρήτη και επειδή οι Ανωγειανοί εξετέλεσαν τον φόνο του λοχίου φρουράρχου Γενί-Γκαβέ και της υπ’ αυτών φρουράς και επειδή οι Ανωγειανοί εξετέλεσαν το σαμποτάζ της Δαμάστας, επειδή εις Ανώγεια ευρίσκουν άσυλον και προστασίαν οι αντάρται των διαφόρων ομάδων αντιστάσεως και επειδή εκ των Ανωγείων διήλθον και οι απαγωγείς με τον στρατηγόν Φον Κράιπε χρησιμοποιήσαντες ως σταθμόν διαμετακομιδής τα Ανώγεια, διατάσσωμεν την ισοπέδωσιν τούτων και την εκτέλεσιν παντός άρρενος Ανωγειανού όστις ήθελεν ευρεθεί εντός του χωρίου και πέριξ αυτού εις απόστασιν ενός χιλιομέτρου».

Χανιά 13 Αυγούστου 1944
Ο Στρατηγός Διοικητής Φρουρίου Κρήτης, Χάινριχ Μίλλερ”.



«ΕΠΕΙΔΗ»
Ποτέ κατά την ταπεινή μου γνώμη τόσες λίγες γραμμές, που περιέχουν πέντε «επειδή» γραμμένες μάλιστα από τον κατακτητή, δεν απέδωσαν καλύτερα την Ιστορία των Ανωγείων κατά την περίοδο ‘41- ‘44.
Ξημερώματα της 13ης Αυγούστου 1944, σαν σήμερα πριν από 61 χρόνια, εκατοντάδες Γερμανοί στρατιώτες θα κυκλώσουν τα Ανώγεια. Με την υποστήριξη του πυροβολικού τους, θα αρχίσουν το καταστροφικό τους έργο.
Όσοι Ανωγειανοί – κυρίως γέροντες – βρέθηκαν εντός του κλοιού θα εκτελεστούν μαζί τις γυναίκες που δεν θέλησαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες. Για 23 μέρες θα ανατινάζουν ένα-ένα τα 940 σπίτια του χωριού. Πριν επιδοθούν στο άθλιο έργο τους, θα λεηλατήσουν τις περιουσίες των Ανωγειανών.
Για τρίτη φορά στην Ιστορία τους οι Ανωγειανοί θα πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς. Το 1822 ο Σερίφ Πασσάς και το 1867 ο Ρεσίτ Πασσάς θα πυρπολήσουν το χωριό αφανίζοντας ανθρώπους και περιουσίες, ζητώντας έτσι να τιμωρήσουν τους κατοίκους του για το αδούλωτο φρόνημά τους, παρόντες πάντα στα εθνικά προσκλητήρια.


«ΤΣ΄ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ»…
Όταν μετά από μήνες οι Ανωγειανοί θα επιστρέψουν στο χωριό τους, από το Ηράκλειο και τα χωριά του Μυλοποτάμου που είχαν καταφύγει, η Ειρήνη Αναγνωστάκη αντικρίζοντας τα χαλάσματα, σαν σύγχρονη Εκάβη στο μοιρολόγι της θα πει πολύ παραστατικά:
” Ηρθαν τσ’ Αιγύπτου τα πουλιά για να παραθερίσουν, στ’ Ανώγεια δεν εβρήκανε τοίχους, φωλιά να χτίσουν”.
Μετά την απελευθέρωση το ελληνικό κράτος, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης θα απονείμει στα Ανώγεια τον Πολεμικό Σταυρό Πρώτης Τάξεως – ο οποίος αποτελεί και τη μεγαλύτερη διάκριση – και συγχρόνως θα ανακηρύξει την κοινότητα σε Δήμο. “.. δια τας καταστροφάς ας υπέστη κατά την περίοδο της γερμανοϊταλικής κατοχής, των κατοίκων επιδειξάντων αξιοθαύμαστον διαγωγή, αντοχήν απαράμιλον, και ηρωισμό μέχρις αυτοθυσίας”.

127 ΝΕΚΡΟΙ
Συνολικά οι νεκροί Ανωγειανοί του Αλβανικού Πολέμου και της κατοχής θα φτάσουν τους 127. Στην συλλογική ιστορική μνήμη του λαού μας τα Ανώγεια θα πάρουν τη θέση που τους αξίζει δίπλα στο Μεσολόγγι, τα Καλάβρυτα, το Αρκάδι, την Κάνδανο και τόσους άλλους μαρτυρικούς τόπους.
Σήμερα, τα Ανώγεια εορτάζουν την 61η επέτειο του Ολοκαυτώματός τους και οι Ανωγειανοί θυμούνται και τιμούν όλες και όλους, γυναίκες και άνδρες που θυσιάστηκαν για την Ελευθερία, την Ειρήνη, τη Δημοκρατία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Εμείς οι απόγονοί τους σε μια πρωτοφανή για τη χώρα μας σε διάρκεια ειρηνική περίοδο, ας προσπαθήσουμε να τους μοιάσουμε. Η αντρειά του καθενός μας μετριέται καθημερινά με τον αγώνα που δίνουμε για την ευημερία του τόπου μας, τον σεβασμό και την ανοχή απέναντι στο διπλανό μας.
Αιωνία η μνήμη των νεκρών μας!
*Το κείμενο βασίζεται στην ομιλία του συγγραφέα, στην εκδήλωση για την επέτειο του ολοκαυτώματος των Ανωγείων που έγινε στις 13 Αυγούστου 2005.

Πηγή: ΔΙΚΤΥΟ ΜΑΡΤΥΡΙΚΩΝ ΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΧΩΡΙΩΝ