Νικήτας Πλατής 1912 - 1984

Γέννηση 1912 Αμοργός
Θάνατος 14 Νοεμβρίου 1984 Αθήνα
Εθνικότητα Ελληνική
Υπηκοότητα Ελληνική
Είδος Τέχνης ηθοποιός

Ο Νικήτας Πλατής ήταν Έλληνας ηθοποιός. Γεννήθηκε στην Αμοργό το 1912. Υπήρξε σύζυγος της επίσης ηθοποιού Γκόλφως Μπίνη. Πρωταγωνίστησε στην τηλεοπτική σειρά «Μεθοριακός σταθμός», όπου έκανε μια αξέχαστη εμφάνιση ως ο αντικοινοτάρχης που βρισκόταν σε διαρκή κόντρα με τον κοινοτάρχη προϊστάμενό του. Πέθανε στις 14 Νοεμβρίου 1984 και κηδεύτηκε στον Κόκκινο Μύλο. Είχε ένα γιο, το Σωτήριο, ο οποίος πέθανε.

Φιλμογραφία

Δημήτρης Ψαθάς (1907 – 1979)

Δημήτρης Ψαθάς

O δημοσιογράφος και θεατρικός συγγραφέας Δημήτρης Ψαθάς γεννήθηκε το 1907 στην Τραπεζούντα του Πόντου. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Από το 1925 εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε διάφορες αθηναϊκές εφημερίδες και περιοδικά («Ελεύθερο Βήμα», «Αθηναϊκά Νέα», «Ελευθεροτυπία», «Ταχυδρόμος»), και χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους κορυφαίους του χρονογραφήματος.

Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε το 1937, με την έκδοση της συλλογής ευθυμογραφημάτων «Η Θέμις έχει κέφια». Ακολούθησαν πολλά ανάλογα έργα, όλα στο χώρο της σατιρικής ευθυμογραφίας, με κορυφαία τη «Μαντάμ Σουσού» του 1940.

Γιάννης Μαρής: Ο «πατριάρχης» της αστυνομικής λογοτεχνίας

Τιμητικό αφιέρωμα για τον συγγραφέα στις 8 Απριλίου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  06/04/2011, 07:16

Ο Γιάννης Μαρής με την Μαντελένε Φίσερ, ντίβα της εποχής
Αθήνα 

Κωνσταντίνος Κανάρης (1793 – 1877)

Ηγετική μορφή του '21, στρατιωτικός και πολιτικός. Γεννήθηκε το 1793 ή το 1795 στα Ψαρά, στους κόλπους μιας οικογένειας με μεγάλη ναυτική παράδοση. Ο πατέρας του Μιχαήλ ή Μικές Κανάργιος ή Κανάριος διατέλεσε επανειλημμένα δημογέροντας του νησιού και από τον γάμο του με τη Μαρία απέκτησε τρία αγόρια, τον Αναγνώστη, τον Γεώργιο και τον Κωνσταντίνο.

Ο Κωνσταντής έμεινε ορφανός από μικρός και ακολούθησε το ναυτικό επάγγελμα με το επίθετο Κανάρης. Δούλεψε ως μούτσος στο μπρίκι του θείου του Δημήτρη Βουρέκα, που μετέφερε Σουλιώτες από την Πάργα στη Λευκάδα και έμαθε τα μυστικά της θάλασσας. Μετά τον θάνατο του θείου, ανέλαβε καπετάνιος του πλοίου του, με το οποίο πραγματοποίησε πολλά εμπορικά ταξίδια στη Μεσόγειο. Σε ηλικία 22 ετών παντρεύτηκε τη Δέσποινα Μανιάτη, κόρη γνωστής ναυτικής οικογένειας των Ψαρών, με την οποία απέκτησε επτά παιδιά.

Ο Κανάρης δεν φαίνεται να είχε μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία, αλλά όταν ξέσπασε η Επανάσταση, ήταν από τους πρώτους που έλαβαν μέρος στον Αγώνα. Κατατάχθηκε ως απλός ναύτης στον

Σάμιουελ Χάου (1801 – 1876)

Αμερικανός γιατρός, υπέρμαχος της κατάργησης της δουλείας, μέγας φιλάνθρωπος, αλλά και άδολος φιλέλληνας. Γεννήθηκε στη Βοστόνη στις 10 Νοεμβρίου 1801 και καταγόταν από πλούσια οικογένεια. Σπούδασε ιατρική στο Χάρβαρντ, αλλά δεν άσκησε το ιατρικό επάγγελμα, καθώς κατέβηκε στην Ελλάδα στις αρχές του 1825 για να συμμετάσχει στην Ελληνική Επανάσταση.

Ανέλαβε αμέσως υπηρεσία στον Αγώνα, περιθάλποντας τραυματίες και άρρωστους μαχητές. Στο πρώτο γράμμα προς τον πατέρα του αναφέρει μεταξύ άλλων: «…ως προς τον μισθόν μου, ουδέν λαμβάνω, ούτε μ' ενδιαφέρει, αφού η Κυβέρνησις δεν είναι εις θέσιν ούτε να θρέψη και να ενδύση τους δεινοπαθούντας στρατιώτας…».

Αλέκος Αλεξανδράκης (1928 – 2005)

Γιος δικηγόρου από τη Μάνη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης γεννήθηκε στις 27 Νοεμβρίου1928 στην Αθήνα. Φοίτησε στα καλύτερα σχολεία της εποχής και μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Αγαπημένο του άθλημα ήταν η ξιφασκία και στα 15 του έγινε μέλος της εθνικής ομάδας.

Ένα χρόνο αργότερα μπήκε στη Σχολή Δοκίμων, θέλοντας να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού. Μία παράσταση, όμως, του Κάρολου Κουν, με πρωταγωνίστρια την Έλλη Λαμπέτη, του άλλαξε τη ζωή. Αποφάσισε να δώσει εξετάσεις στο Βασιλικό Θέατρο και πέρασε πρώτος. Ο Δημήτρης Χορν ήταν τόσο σίγουρος για το ταλέντο του Αλέκου, που είχε στοιχηματίσει για την επιτυχία του.

Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Ο Μέγας Αλέξανδρος έζησε το 336-323 π.χ. και το όνομα του σημαίνει το τέλος μιας Παγκόσμιας Εποχής και την αρχή μιας Νεώτερης .

1. ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Νικόλαος Πλαστήρας 1883 – 1953

Στρατιωτικός και πολιτικός, με έντονη δράση σε κρίσιμες περιόδους της νεοελληνικής ιστορίας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, γνωστός με το προσωνύμιο «Μαύρος Καβαλάρης». Γεννήθηκε στο Βούνεσι (σημερινό Μορφοβούνι) Καρδίτσας στις 4 Νοεμβρίου 1883.

Αφού τελείωσε το Γυμνάσιο κατατάχθηκε ως εθελοντής στο στρατό με το βαθμό του δεκανέα το 1903 και πήρε μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα. Συμμετείχε ενεργά στον «Στρατιωτικό Σύνδεσμο», που έκανε το Κίνημα στο Γουδί (1909) και έφερε στην εξουσία τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

Δημήτρης Μητρόπουλος 1896 – 1960

Διεθνούς φήμης αρχιμουσικός, συνθέτης και πιανίστας. Ήταν γνωστός για τη φωτογραφική του μνήμη (μπορούσε να διευθύνει χωρίς παρτιτούρα) και τον ασκητικό τρόπο της ζωής του, απόρροια της βαθιάς χριστιανικής πίστης του.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 18 Φεβρουαρίου 1896. Ο πατέρας του Ιωάννης διατηρούσε κατάστημα με δερμάτινα είδη στην Αγίου Μάρκου και η μητέρα του Αγγελική ήταν νοικοκυρά. Σπούδασε πιάνο και σύνθεση στο Ωδείο Αθηνών και αποφοίτησε με άριστα το 1919. Σπουδαστής ων πήρε το βάπτισμα του πυρός ως μαέστρος, διευθύνοντας τη Συμφωνική Ορχήστρα του Ωδείου στις 29 Απριλίου 1915. Το 1920 με υποτροφία του Ωδείου Αθηνών μετέβη στις Βρυξέλλες, όπου έλαβε ιδιωτικά μαθήματα σύνθεσης και οργάνου.

Από το 1922 έως το 1924 εργάστηκε ως μουσικός εκγυμναστής στην Κρατική Όπερα του Βερολίνου. Εκεί γνώρισε τον ιταλό συνθέτη και πιανίστα Φερούτσιο Μπουζόνι, που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μουσική του εξέλιξη. Το 1924 επιστρέφει στην Αθήνα και αναλαμβάνει τη διεύθυνση της Συμφωνικής Ορχήστρα του Ωδείου Αθηνών (1924 - 1925 και 1927 - 1937) και της Ορχήστρας του Συλλόγου Συναυλιών (1925 - 1927). Παράλληλα, ακολουθεί διεθνή καριέρα, διευθύνοντας σπουδαία ευρωπαϊκά μουσικά σύνολα. Πρώτη του διεθνής εμφάνιση στις 27 Φεβρουαρίου 1930, όταν διευθύνει τη Φιλαρμονική του Βερολίνου, συμμετέχοντας ταυτόχρονα ως σολίστ στο Τρίτο Κοντσέρτο για Πιάνο του Προκόφιεφ.

Ανδρέας Κάλβος (Ζάκυνθος, 1792 – Λονδίνο, 3 Νοεμβρίου 1869)

Έλληνας ευρυμαθής λόγιος και εθνικός ποιητής, πατριώτης επαναστάτης, αρχαιολάτρης και νεοκλασικιστής. Η ποίησή του είναι ηθικοπρακτικά πολιτική και στο έπακρο επική, όχι όμως ιδεαλιστική όπως εσφαλμένα αυτή εξελήφθη από τον Κ. Τσάτσο που τον χαρακτήρισε «Ποιητή της Ιδέας» («ο Κάλβος ούτε μεταφυσικός ποιητής είναι, ούτε, πολύ περισσότερο, απορροφημένος στη θέαση της ιδέας, ούτε τα φθαρτά και τα αισθητά καταφρονεί. Η ποίησή του δε βρίσκεται πάνω από τα εγκόσμια, ούτε είναι ασυγκίνητη και απαθής. Απεναντίας είναι τα εγκόσμια αυτά τα οποία την κινούν. Αναλώνεται στον αγώνα της δραματικής πορείας προς τη λύτρωση, στο πάθος της ελευθερίας, τα θεμέλια του οποίου είναι χτισμένα με τα πλέον επίγεια υλικά», έγραψε ο Νάσος Βαγενάς). Είναι μία ποίηση επικεντρωμένη στις τότε «ιακωβινικές» και «καρμποναρικές» αξίες Ελευθερία και Αρετή (αυτήν που οι Ροβεσπιέρος και Σαιν Ζυστ απέδιδαν με τον όρο «la Vertu», όχι όπως την παρερμήνευσε ο Ελύτης), μια αντι-λυρική ποίηση, όπου μέσα της δένουν αρμονικά μεταξύ τους το μελαγχολικό με το αυστηρό στοιχείο, το ρομαντικό με το επικό, τα παγανιστικά και αρχαιοελληνικά πρόσωπα και σύμβολα με την έντονη επαναστατικότητα και τον υπό διαμόρφωση ακόμα πατριωτισμό της εποχής του.