Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ

Γράφει ο :Σταύρος Καρεφυλλάκης 

Ο Ιωάννης Μεταξάς , ο πρωθυπουργός του "ΟΧΙ" , δολοφονήθηκε ! Την αποκάλυψη έκανε σε τηλεοπτική εκπομπή ο καθηγητής της Ιστορίας κ. Δημήτρης Μιχαλόπουλος. Στο σπίτι του Λαμπράκη δηλητηριάστηκε ο Μεταξάς. Τυχαίο; Το πιστοποιητικό θανάτου του το υπέγραψε ο μεγλογιατρός...
της εποχής κος Γερουλάνος , παππούς του σημερινού υπ. Πολιτισμού κου Γερουλάνου!


 Κι αυτό τυχαίο; Η φοβερή αποκάλυψη που ήρθε στο φως της δημοσιότητα, δείχνει πως ο Ιωάννης Μεταξάς δολοφονήθηκε στο σπίτι του εκδότου του «Βήματος» και των «Νέων» Δημητρίου Λαμπράκη (πατρός του Χρήστου Λαμπράκη, του δημιουργού του Μεγάρου Μουσικής). Την παραμονή του θανάτου του 25 ή 26 Γενάρη 1941, ο Ιωάννης Μεταξάς πήγε επίσκεψη στο σπίτι του Δημητρίου Λαμπράκη κι εκεί τον κέρασαν, σύμφωνα με τον καθηγητή μία δηλητηριασμένη πορτοκαλάδα. 

Ο γιος του γιατρού του Μεταξά αποκάλυψε το φρικτό μυστικό, αφού ξέραμε μεν πως οι Άγγλοι σκότωσαν τον Μεταξά, αλλά αγνοούσαμε ποιος ήταν το εκτελεστικό τους όργανο. Ήταν ο γνωστός για τις σχέσεις του με την Ιντέλλιτζενς Σέρβις, Δημήτριος Λαμπράκης; Κι άλλα φοβερά πράγματα αποκάλυψε και ο καθηγητής της Ιστορίας Δημήτρης Μιχαλόπουλος: Το πιστοποιητικό θανάτου του Μεταξά, το οποίο έπρεπε να «καλυφθεί» το υπέγραψε ο μέγας γιατρός της εποχής Γερουλάνος, παππούς του σημερινού υπουργού Πολιτισμού). Τυχαίο; Επίσης δεν έχει ακόμη εκδοθεί το πιστοποιητικό θανάτου του Παπάγου, τον οποίον επίσης δολοφόνησαν οι Άγγλοι, κατά τον καθηγητή Μιχαλόπουλο, διότι τα είχε βρει με τους Γερμανούς. Φαίνεται ότι οι «επιταγές» που εισέπραξαν κάποιοι εκείνη την εποχή έφταναν και για εγγόνια τους. 

Στρατοί & Τακτικές - Τεύχος 13 ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ 0Ι ΜΕΤΑΞΑΣ-ΚΟΡΥΖΗΣ; 

Νέα στοιχεία στο φως του Ιάκωβου Χονδροματίδη . Ιστορικού - Συγγραφέα 

Πολλά έχουν ειπωθεί και γραφεί για τις συνθήκες υπό τις οποίες επήλΘε ο θάνατος του Ιωάννη Μεταξά και την αυτοκτονία του διαδόχου του Αλεξάνδρου Κορυζή. Ο ξαφνικός θάνατος -ιδιαίτερα του πρώτου- στέρησε την Ελλάδα από τις απαράμιλλες ικανότητες του στην τόσο δύσκολη τότε για την πατρίδα περίοδο. Σήμερα, 70 χρόνια μετά, τα ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα, ενώ τα στοιχεία και οι μαρτυρίες που αναφέρονται σης συνθήκες του θανάτου τους συνεχίζουν να δείχνουν προς το σκοτεινό παρασκήνιο της ιστορίας... Η τελευταία ημέρα του Δεκεμβρίου του 1940 βρήκε να εξελίσσεται ταχέως μια κατάσταση αδιεξόδου κατά μήκος του ελληνοαλβανικού μετώπου. Ο χειμωνιάτικος καιρός είχε ενσκήψει με άγριες διαθέσεις, ενώ ο Ελληνικός Στρατός είχε σχεδόν εξαντληθεί από τις φοβερές προσπάθειες που κατέβαλλε κατά τη διάρκεια της φθινοπωρινής του αντεπίθεσης. Οι μεγάλες ελλείψεις σε μεταφορικά μέσα, ιματισμό και αντιαεροπορικό πυροβολικό ανησυχούσαν την ελληνική ηγεσία, ωστόσο ο πραγματικός φόβος προερχόταν από την εκδήλωση μιας ενδεχόμενης γερμανικής επέμβασης. Ο πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς προέβλεπε ενεργό γερμανική ανάμειξη για να περισωθεί το γόητρο της Ιταλίας. Κάτι τέτοιο όμως θα παρέσυρε αναμφίβολα και τη Βρετανία, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να μετατραπεί σε θέατρο πολέμου. Ο Βρετανός πρέσβης στην Αθήνα, ο Πάλαιρετ και το Λονδίνο, με τη σειρά τους, πίεζαν τον Έλληνα πρωθυπουργό να επιτρέψει την αποστολή βρετανικών μονάδων στο ελληνικό έδαφος, με σκοπό την κοινή δράση κατά του εχθρού. Ο Μεταξάς όμως αντιδρούσε, επειδή γνώριζε ότι πίσω από τις αγγλικές παραινέσεις κρυβόταν το σχέδιο του Τσόρτσιλ που απέβλεπε στη γενίκευση της ελληνοϊταλικής σύρραξης στην ευρύτερη περιοχή, με την εμπλοκή και των άλλων κρατών της Βαλκανικής (Τουρκία, Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία), ώστε να δημιουργηθεί ένα δεύτερο μέτωπο στα νώτα της Γερμανίας. Ο ύποπτος και ξαφνικός θάνατος του Ιωάννη Μεταξά στις 29 Ιανουαρίου του 1941 άνοιξε το δρόμο για περαιτέρω βρετανική ανάμειξη στα πολιτικά και στα στρατιωτικά δρώμενα της Ελλάδας. Μερικές μόνο εβδομάδες πριν από το θάνατο του, ο Μεταξάς φαίνεται ότι προαισθάνεται τις επιδιώξεις αλλά και τις αμυντικές αδυναμίες των Άγγλων. Καταλαβαίνει ότι δίδοντας τα ελληνικά αεροδρόμια στη ΚΑΡ ουσιαστικά οδηγεί τη χώρα στην ένοπλη σύρραξη με τη Γερμανία και το έχει «βάρος εις την συνείδησίν» του. 

Γράφει λοιπόν την τελευταία μέρα του 1940: 

«31 Δεκεμβρίου, Τρίτη [...] Σήμερα το πρωί αποσύρω σχεδόν την χθεσινήν συγκατάθεσιν δια έγκατάστασιν της Αγγλικής Αεροπορίας είς Θεσσαλονίκην. Πρώτα μέ Δ' Αλμπιάκ, έπειτα τήν συμβουλήν του ιδίου μέ Πάλαιρετ. Μέ τόν Πάλαιρετ εξηγήθηκα σαφώς και είλικρινώς. Θα προκαλέσωμεν έπίθεσιν γερμανικήν. Συμφέρει; Έάν οί Άγγλοι έχουν άεροπορικάς δυνάμεις να τήν αποκρούσουν και νά επιτεθούν κατά της Γερμανίας, συμφέρει. Έάν δέν έχουν, δέν συμφέρει - γίνεται μάλιστα και επικίνδυνος ώς έκ τής αποτυχίας, οπότε ό κλονισμός τών Βαλκανικών χωρών θά είναι βλαβερός εις τήν Άγγλικήν ύποθεσιν. Μέ τόν Πάλαιρετ έξεκαθάρισα και τα συμβησόμενα μετά τήν ήτταν τών Ιταλών, δτι θά τούςβοη-θήσωμεν και κατά τών Γερμανών [...] Προς το παρόν έλπίζο) νά άποφύγωμεν τήν Θεσσαλονίκην και συνεπώς τήν Γερμανικήν έπέμβασιν. Το είχα το πρωί βάρος είς τήν συνείδησίν». 

Ο θάνατος του Ιωάννη Μεταξά Στα τέλη Ιανουαρίου του 1941 ο Μ εταξάς αρρωσταίνει ξαφνικά και στις 29 του ιδίου μήνα πεθαίνει. Σύμφωνα με την εκδοχή των γιατρών, ο πρωθυπουργός πέθανε από «αμυγδαλίτιδα». Στην πραγματικότητα όμως οι συνθήκες του θανάτου του υπήρξαν τραγικές και πολύ ύποπτες. Ο πολύς λαός έμεινε με τη βεβαιότητα πως ο Μεταξάς δολοφονήθηκε από κάποιο χέρι πράκτορα της γιατί αρνήθηκε να επιτρέψει την αποστολή συμβολικών μόνο βρετανικών δυνάμεων. Ο γράφων γνώρισε κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Γερμανία, το καλοκαίρι του 1992, τον υφυπουργό του δρ. Γκέμπελς και ανώτερο αξιωματικό των 88 Λέοπολντ Γκούτερερ. Ο Γκούτερερ επέμενε πως όλοι στο Υπουργείο Προπαγάνδας γνώριζαν ότι ο Μεταξάς είχε δολοφονηθεί από ανθρώπους των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Η πληροφορία ήρθε μέσω της γερμανικής πρεσβείας στην Αθήνα και ο λόγος ήταν ότι ο Μεταξάς σκεφτόταν σοβαρά το ενδεχόμενο ανακωχής με τη μεσολάβηση των Γερμανών, ενώ είχε εναντιωθεί στην αποστολή συμβολικών μόνον δυνάμεων από τους Βρετανούς. 

Αν πετύχαινε η γερμανική πρόταση και η ελληνοϊταλική ανακωχή στο αλβανικό μέτωπο, τότε οι 14 μεραρχίες του Ιταλικού Στρατού από την Αλβανία θα μεταφέρονταν στην Κυρηναϊκή και θα χρησιμοποιούνταν κατά των Άγγλων. Η εξέλιξη αυτή βέβαια θα ήταν εξαιρετικά δυσάρεστη για τον Τσόρτσιλ και την κυβέρνηση της Αυτού Μεγαλειότητας. Το βέβαιο είναι ότι με το θάνατο του Μεταξά εξέλειπε ο πιο σοβαρός αντίπαλος της «συμβολικής βρετανικής στρατιωτικής βοήθειας». 

Ακόμα και ο υπουργός Ασφαλείας του μεταξικού καθεστώτος Κωνσταντίνος Μανιαδάκης δήλωσε απροκάλυπτα ότι «αν είχαμε τον πρόεδρο σε νοσοκομείο τρίτης θα ζούσε», υπονοώντας σαφέστατα ότι με οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες και γιατρούς ο Ιωάννης Μεταξάς θα ζούσε. Από ανθρώπους που υπήρχαν τότε κοντά στον Έλληνα πρωθυπουργό ειπώθηκε πως η παρουσία των Άγγλων γιατρών ήταν πολύ έντονη εκείνες τις μέρες. Μερικοί θυμήθηκαν ότι ένας μυστηριώδης Βρετανός αρχίατρος έκανε στον Μεταξά μία ένεση και δεν συνήλθε ποτέ πια. 

Το γεγονός της ύπαρξης του Βρετανού αρχίατρου διαπιστώνεται και από τα φύλλα της εφημ. Βραδυνής της 30-1 -1941. Υπάρχει και μια πολύ σημαντική μαρτυρία, του διευθυντή της Γενικής Ασφάλειας Αθηνών Σπ. Παξινού. 
Ο Γίαξινός, μετά την κατάληψη της Ελλάδος από τους Γερμανούς, διέφυγε με την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση στην Αίγυπτο. Εκεί σε μια δεξίωση της βρετανικής πρεσβείας στο Κάιρο, ο Παξινός (προφανώς μεθυσμένος) είπε σ' έναν Άγγλο αξιωματικό ότι ΓΝΩΡΙΖΕΙ τα πάντα για το θάνατο του Μεταξά και ότι μετά τον πόλεμο θα γράψει ένα βιβλίο που δεν θα αρέσει καθόλου στους Άγγλους. Τι απέγινε ο Παξινός; Βρέθηκε νεκρός λίγο μετά τον πόλεμο στις Ινδίες που είχε καταφύγει. Ασφαλώς, οι Βρετανοί θα ήταν πολύ ικανοποιημένοι με αυτή την εξέλιξη. Η αποκαλυπτική μαρτυρία του Ι. Μαντζούφα Ένα άγνωστο και αδημοσίευτο ντοκουμέντο σχετικά με τις συνθήκες του θανάτου του Ι. Μεταξά είναι η μαρτυρία του γαμπρού του Ι. Μαντζούφα. Το ντοκουμέντο αυτό δημοσιεύεται για πρώτη φορά και ρίχνει άπλετο φως σε πολλούς σκοτεινούς διαδρόμους των παρασκηνίων. Η μαρτυρία του Μαντζούφα είναι καταλυτική. Υπάρχουν δύο τουλάχιστον ερωτήματα που προκαλούν ενδιαφέρον. Πώς είναι δυνατόν ο Γεώργιος Β' να μην επισκέφθηκε καθόλου τον κληνήρη Μεταξά και μάλιστα όταν διαφάνηκε ότι η «ασθένεια» του ήταν σοβαρή; Μήπως γνώριζε το τέλος του δικτάτορα; Τέλος, δεν θα πρέπει να παραβλεφθεί ο ρόλος του Μανιαδάκη στην «παραλαβή» και στο «ξεκαθάρισμα» του προσωπικού αρχείου του Ι. Μεταξά. Μήπως ο έμπιστος άνθρωπος του Πάλαιρετ μετέβη στο Υπουργείο Εξωτερικών για να επιβλέψει ή να εξαφανίσει οποιοδήποτε ενοχοποιητικό στοιχείο αφορούσε τις αγγλικές παρεμβάσεις κατά τη διάρκεια του ελλη-νοϊταλικού πολέμου; 

Γράφει σχετικά ο Μαντζούφας: 

«26.1.41. Τήν άλλην ήμέραν, Κυριακή 26 Ιανουαρίου, επέστρεψε ή Λουλού (σ.σ. η μία εκ των θυγατέρων του Ι. Μεταξά) άπό το μέτωπο. Έξω από το σπίτι έτριγύριζε ό Γ. Οίκονομίδης, χειρουργός, παλιός και αφοσιωμένος φίλος του Μεταξά., πού είχε παραστή σε παλαιά εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας (του Μεταξά). Ό Οίκονομίδης ήταν πολύ ανήσυχος και εκνευρισμένος, με πολλές υποψίες, διότι δεν του είχαν επιτρέψει να ίδή τον Μεταξά κατά την άσθένειάν του. Έδώ προκύπτει ένα ερώτημα. Ποιοι ήταν εκείνοι πού δεν επέτρεψαν στον Οίκονομίδη νά δη τον Μεταξά; Για ποιο λόγο; Μήπως εκτελούσαν άνωθεν εντολές;». 

ΙΑΤΡΙΚΟΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΗΣ 29ης ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1941 

' Ό Πρόεδρος της Ελληνικής Κυβερνήσεως ένεφάνισε προ δέκα ήμερων, ήτοι τό προπαρελθόν Σάββατον, φλεγμονήν του φάρυγγος, ήτις κατέληξεν είς απόστημα πα-ραμυγδαλικόν. Παρά τήν εγκαιρον διάνοιξίν του ώς και την μετεγχειρητικήν κατάλ-ληλον θεραπείαν, παρουσίασεν έν συνεχεία τοξιναιμικά φαινόμενα καΐ έπιπλοκάς, ώς γαστρορραγίαν και ούρίαν, καΐ απέθανε σήμερον, 6 π.μ. Έν Αθήναις τη 29η Ιανουαρίου 1941 

ΟΙ θεράποντες Ιατροί Μ. Γερουλάνος Β. Μπένσης Μ. Γεωργόπουλος Μ. Μακκας Ε. Φωκάς Δ. Δημητριάδης Ι. Χρυσικός Γ. Καραγιαννόπουλος Δ. Κομνηνός Ν. Λωράνδος Γ. ΟΙκονομίδης Ν. Γεωργόπουλος Το ιατρικό ανακοινωθέν της 29ης Ιανουαρίου του 1941. Οι περισσότεροι γιατροί που το υπέγραψαν εξαναγκάστηκαν έπειτα από παρέμβαση του Ι. Διάκου. Για τα γεγονότα της επόμενης ημέρας, της 27ης Ιανουαρίου του 1941, ο Μαντζούφας είναι περισσότερο αποκαλυπτικός: «27.1.41. Κάποτε, ίσως την Δευτέρα 27 Ιανουαρίου, πάντως όμως τήν Τρίτη 28, εκλήθη και δ Θ. Δημητριάδης ΩΡΑ, καθηγητής, ό όποιος τό απόγευμα της Τρίτης έβοήθησε στην σύνταξη εκθέσεως στα Γερμανικά, την οποίαν έδιάβασε κατά τό ήμισυ - τό άλλο μισό τό έδιάβασα ό ίδιος- στον καθηγητή Επινγκερ (Ερρίιι§6Γ) στή Βιέννη. Είχαμε κρατήσει τό τηλέφωνο ανοιχτό με τήν Πρεσβεία, (ο.α. στη Βιέννη). Έστειλε ή Πρεσβεία ένα αυτοκίνητο και έφερε τον Έπινγκερ εκεί. Σε ερώτηση τι εντυπώσεις έχει από τήν έκθεση, απήντησε: αύτολεξει (σ.σ. Πιθανόν σήψη). Ή αποστολή στρατιωτικού αεροπλάνου να φέρει τον 'Επινγκερ - είχε δοθεί από τους Γιουγκοσλάβους ή άδεια νά πέραση θεωρήθηκε πιά περιττή, λόγω της απελπιστικής καταστάσεως του ασθενούς. Στους γιατρούς προσετέθη (τήν Κυριακή 26 ή τή Δευτέρα 27) ό Ν. Λωράνδος, άνθρωπος, όπως λχγόταν, της, πάντως δε προσωπικός πληροφοριοδότης του Ίω. Διάκου. Ό Λοοράνδος περιωρίσθη νά τηλεφωνή στον Διάκο, δίνοντας πληροφορίες περί της έξελίξεοις τής ασθενείας. Τον είδα. ό ίδιος νά υποκλίνεται βαθύτατα (στο τηλέφωνο!) λέγοντας: "Μάλιστα, κ. Διάκο!"κ.λπ. στις οδηγίες πού του έδινε. Τήν Δευτέρα ή τήν Τρίτη (27 ή 28) ό Φωκάς (ο.α. ο άλλος γαμβρός του Ι. Μεταξά) έφώναξε άπό τό Ξενοδοχείο (Κηφισιάς) δύο Άγγλους, οι όποιοι έφεραν ένα μηχάνημα γιά τήν διευκόλυνση τής αναπνοής του Μεταξά, ό όποιος δεν είχε πλέον τάς αισθήσεις του. Τό ΟεείΙβ είχε γίνει νοσοκομείο των Άγγλων. Ό Φωκάς είχε προ πολλού έπαφάς. Είχε πάει έκεΐ επανειλημμένως και έγνώριζε τις δυνατότητες του Νοσοκομείου. Γι'αυτό και έσκέφθηκε νά φέρει τό "νέο" μηχάνημα. 29.1.41... Τήν Τετάρτη, 29 Ιανουαρίου, στις 6 τό πρωί, επήλθε ό θάνατος του Μεταξά. Όλίγον κατ' ολίγον, ή αναπνοή είχε γίνει ασθενέστερη. Με τον θάνατο, ό Φωκάς έσυνειδητοποίησε κάπως τάς εύθύνας του και γιά νά καλυφθή, έβαλε και υπέγραψαν τό Ανακοινωθέν όλες οί άλλες προσωπικότητες τού ιατρικού κόσμου, οί όποιες ούτε είχαν ίδή τον Μεταξά. Πολλές απορίες γεννά αυτό τούτο τό "Ανακοινωθέν" (τόμ. 4, σελ. 561). Είναι πάντως αόριστο, ηθελημένα συντεταγμένο, ίσως και (μερικώς) ανακριβές. Ή "κατάλληλος θεραπεία", είναι αόριστη. Ή τοποθέτηση τής "γαστρορραγίας "στο τέλος, χωρίς τήν εξήγηση τού καθαρτικού, πού τήν έπροκάλεσε, είναι σχεδόν ανεξήγητη. Τά "τοξιναιμικά φαινόμενα "- "σηψαιμικά "κατά τον 'Έπινγκερ -πρέπει νά κριθούν άπό γιατρό. Πάντως μετά τήν γνώμη τού 'Έπινγκερ -άλλα πολύ άργά-κάτι άλλαξε βιαστικά στά φάρμακα, τό απόγευμα τής Τρίτης 28 Ιανουαρίου, όπως πολύ καλά θυμούμαι. Ό έκδοτης τού 4ου Τόμου του Ημερολογίου, σέλ. 441, γράφει ότι μετά. τήν εγχείρηση τής Κυριακής, 19 Ιανουαρίου, "τότε", εμφανίστηκε τό έλκος. Αυτό είναι απολύτως ανακριβές. Τό έλκος εμφανίστηκε τήν Παρασκευή 24 Ιανουαρίου, ύστερα άπό τό καθαρτικό. "Εμφανίστηκε "ύπό μορφήν γαστρορραγίας και όχι "έντερορ ράγιας " όπως γράφει ό έκδοτης τού Ημερολογίου (Σιφναίος). "Τέσσερεςμεταγγίσεις", πιθανόν νά έγιναν. Εγώ δέν θυμούμαι τίποτε τέτοιο. Θυμούμαι μόνο τήν σημαντική αύξηση τής ούριας στο αίμα. Ώς προς το έλκος, υπάρχει ή έγγραφη 3-16 Απριλίου 1940 (σελ. 461), "Αιμορραγία εις τον στόμαχον "κ.λπ. Ακτινογραφία όμως δέν έγινε ποτέ. Και τότε, ό Φωκάς μόνος του έκουράρησε τον Μεταξά. Έγνώριζε επομένως το έλκος. Δέν έπρεπε νά είχε παρακολουθήσει το ζήτημα αυτό; Δέν το έκαμε, έδωσε και το καθαρτικό. Το ερώτημα, επόμενους, είναι, αν ό Φοοκάς μόνος του αποφάσισε νά δώσει το μοιραίο καθαρτικό, ή μήπως κανείς άλλος τον "συνεβούλευσε ". Στο σημείο αυτό, οφείλω νά απαλλάξω τους δύο γιατρούς (Ε. Φωκάν και Ν. Τεωργόπουλον) από κάθε υποψία δόλου προθέσεως. Ό μέν Ν. Γεωργόπουλος έκαμε καλά τη δουλειά του. Ήταν άλλωστε ανεύθυνος γιά τήν θεραπευτική αγωγή. Ό δε Φωκάς δέν ήταν άνθρωπος δόλιος. Δέν είχε άλλωστε συμφέρον νά προκαλέση τον θάνατο του Μεταξά. Αραγε όμως οί Άγγλοι του; Στις επαφές, τις όποιες είχαν με τον Φωκά, δέν αμφιβάλλει κάνεις ότι παρακολουθούσαν τήν ασθένεια. Μήπως τον έκολάκευαν, του είπαν ότι είναι σπουδαίος γιατρός και του συνέστησαν, καταλλήλως, νά δώση το καθαρτικό; Ό Ευγένιος Φωκάς ήταν στο χαρακτήρα αγαθός και αρκετά αφελής. Ό ίδιος διηγεΐτο, ότι όταν έκαμε μετεκπαίδευση στο Παρίσι, ό Φίσενγκερ , καθηγητής του, του έλεγε, που και πού, . Υπάρχει, λοιπόν, ή υποψία, ότι οί Άγγλοι τον έχρησιμοποίησαν ώς (ακούσιο) όργανο, γιά νά βγάλουν τον Μεταξά άπό τή μέση. Τρία είναι τά ελατήρια γιά τήν ενέργεια αυτή των Άγγλων. Παράλληλα και τά τρία. Το ένα προκύπτει άπό τήν έγγραφη της 15.1.1941 (σέλ. 559): Γράφει ό Μεταξάς: "Έχει γούστο με όλα αυτά νά μέ ξαναβγάλουν οί έν Λονδίνω γερμανόφιλον ". Οί αντιρρήσεις του Μεταξά, ή άρνησίς του νά δεχθή ασήμαντη βοήθεια - άλλα και ή επιμονή των Άγγλων "νά έλθουν [στή] Θεσσαλονίκη μέ μικράς δυνάμεις"δέν αποκλείουν τήν εκδοχή αυτή. Αντίθετα τήν ενισχύουν. Έξ ού και ή ειρωνική και κοροϊδευτική έγγραφη του Μεταξά. Το δεύτερο προκύπτει άπό τον χαρακτήρα και τήν ψυχοσύνθεση του Μεταξά. Οί Άγγλοι είχαν νά κόψουν μέ έναν άνθρωπο δύστροπο, όχι υπάκουο, ό όποιος σέ καμία χρονική στιγμή, ούτε τότε, ούτε μετά τον πόλεμο, θά ήταν διατεθειμένος νά δεχθή τή μείωση των καθαρώς έλληνικών συμφερόντων. Ένώ οί Άγγλοι ήσαν (και είναι) και Τουρκόφιλοι και Βουλγαρόφιλοι. Το τρίτο ελατήριο, πού συνδυάζεται προς τά δύο προηγούμενα - ιδίως προς το δεύτερο- είναι ή διαρκής ανησυχία τών Άγγλων, ή όποια δημιουργήθηκε κατά το διάστημα άπό 28 Οκτωβρίου 1940 έως τά μέσα Ιανουαρίου 1941. Ή Αγγλία δέν έπερίμενε νά άντισταθή πραγματικά ή Ελλάς και νά παρουσίαση πραγματικές νίκες κατά τών Ιταλών. 

Είχε όμως εκτεθεί απέναντι της Ελλάδος μέ το τηλεγράφημα του Τσόρτσιλ της 28.10.1940: 
"Θά μοιρασθώμεν τήν κοινήν νίκην" (σελ. 526, σημ. 1). Βγάζοντας τον Μεταξά άπό τήν μέση, εξασφάλιζε, ή Αγγλία, τήν άμβλυνση της υποσχέσεως της μοιρασιάς τής νίκης. Ανέκαθεν, σέ όλα τά χρονικά σημεία της ιστορίας, (1821-1940), έπί Κατοχής άλλα και μέχρι σήμερα (1980), ή Αγγλία, όπως άλλωστε και οί άλλοι "μεγάλοι μας φίλοι", δέν θέλησαν νά γίνη ή Ελλάς κράτος ισχυρό. Είναι πιθανόν, ότι το αισθητήριο του κόσμου στην Ελλάδα δέν έγελάστηκε. Στις 29 Ιανουαρίου 1941, ήμερα θανάτου του Ιωάννη Μεταξά, έσκέφθηκα τι πρέπει νά γίνη. Το πρώτο, νά κρατηθή εκμαγείο, γιά ενδεχόμενη προτομή. Εκλήθη ό γλύπτης Απάρτης και επήρε το εκμαγείο. Πού βρίσκεται δέν γνωρίζω. Το δεύτερο. Αίγες ώρες κατόπιν, συνεννοήθηκα μέ τήν Λουλού, γιά νά παραλάβωμε το Αρχείο (ιδιωτικό) πού υπήρχε στο υπουργείο Εξωτερικών. Ό Μεταξάς κρατούσε (πρόχειρα) χειρόγραφα, είτε ένα δακτυλογραφημένο αντίγραφο, είτε γράμματα κ.λπ. Στην παραλαβή έβοήθησεν ό Κ. Μανιαδάκης. Επήγαμε μέ τήν Λουλού και παραλάβαμε δύο βαλίτσες γεμάτες. Ετσι σώθηκαν πολώτιμα στοιχεία. Ο Βασιλεύς Γεώργιος ήλθε άμεσους επάνω στην Κηφισιά, κατά τις 10.30' το πρωί, νά συλληπηθή τήν οικογένεια. Δέν είχαν έλθει κατά τήν διάρκεια τής ασθενείας. Προσήλθε επίσης και στην κηδεία, στην Μητρόπολη. Δέν ακολούθησε, διότι οί Βασιλείς, πρίγκηπες κ.λπ. δέν ακολουθούν. Ήλθε όμως ειδικώς στο Νεκροταφείο, μαζί μέ τον Παύλο και τον Γεώργιο (θείο του) και στάθηκε προσοχή και έχαιρέτησε, τήν ώρα πού περνούσε το φέρετρο. Παρήγγειλεν, ότι αυτό το έκαμε επειδή δέν ήταν μόνο πρωθυπουργός του ό Μεταξάς, άλλα και προσωπικός του φίλος.[...]. Πλήθος κόσμου επόπτευσαν, ότι τον είχαν ξεκάμει τον Μεταξά. Δεκάδες ανθρώπων, κατά τά επόμενα έτη, ρωτούσαν πώς και άπό τί απέθανε και μήπως έδολοφονήθη. Ύστερο, άπό 40 σχεδόν χρόνια έγραψα αυτές τις σκέψεις, οί οποίες δέν αποδεικνύουν, άλλα δέν άποκλείουν αυτή τήν εκδοχή. Αθήναι Μάρτιος 1980, Μαντζούφας» Ο διάδοχος του Μεταξά Μετά το θάνατο του Μεταξά, ο Γεώργιος επέλεξε για τη θέση του πρωθυπουργού τον τραπεζίτη Αλ. Κορυζή. Η επιλογή του βασιλιά προκάλεσε στους μεταξικούς κύκλους έκπληξη και δυσαρέσκεια, αλλά από την άλλη πλευρά, ο αποθανών δικτάτορας δεν είχε ενδιαφερθεί για τον ορισμό διαδόχου. Οι υπουργοί του -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων-ήταν προσωπικότητες δευτέρας επιλογής και λόγω του συγκεντρωτισμού του Μεταξά δεν επιτρεπόταν η έκφραση δεύτερης γνώμης. Σε όσες περιπτώσεις σημειώθηκαν διαφωνίες με υπουργούς, το επόμενο βήμα ήταν να αποπεμφθούν. Από την άλλη, ο Μεταξάς δεν επέτρεψε να προβληθεί ποτέ άλλο πρόσωπο που θα μπορούσε να εκλάβει η κοινή γνώμη ότι ήταν κατά την επιθυμία του ο πιθανός αντικαταστάτης. Η επιλογή του Κορυζή δεν αντιπροσώπευε ένα ίσο μέγεθος. Το βέβαιο είναι ότι ο Κορυζής αποδείχθηκε συνεπέστερος αγγλόφιλος από τον προκάτοχο του και δέχθηκε αμέσως τη «συμβολική» βρετανική βοήθεια, παρότι γνώριζε ότι η εγκατάσταση βρετανικών στρατιωτικών μονάδων στη Βόρεια Ελλάδα, θα προκαλούσε την άμεση γερμανική αντίδραση. Η γερμανική επίθεση εκδηλώθηκε τελικά την αυγή ης 6ης Απριλίου του 1941. Παρά την ηρωική αντίσταση των οχυρών της Γραμμής Μεταξά, το μέτωπο κατέρρευσε μέσα σε λίγες ημέρες. Η Θεσσαλονίκη κατελήφθη το πρωί της 9ης Απριλίου, ενώ οι Γερμανοί συνέχισαν την προέλαση τους προς τη Νότια Ελλάδα. Μέσα στο γενικότερο κλίμα καχυποψίας εκείνης της εποχής και τις δραστηριότητες της «5ης Φάλαγγας» (Κατασκοπείας) των Γερμανών, ο Γεώργιος άρχισε να υποπτεύεται τον Κορυζή. Μπορεί βέβαια ο μαλθακός τραπεζίτης να διέθετε τις απαραίτητες «βρετανικές» περγαμηνές, αλλά πολύ σύντομα ο βασιλιάς διαπίστωσε πως ο Κορυζής δεν ήταν ο κατάλληλος και αποφασιστικός άνθρωπος που χρειαζόταν. Ακόμη και η αρχική συγκατάβαση των τεταρτοαυγουστιανών Μανιαδάκη και Διάκου άλλαξε. Οι επαφές του Κορυζή τον περασμένο Μάρτιο μέσω του Γεωργίου Μερκούρη με τη γερμανική πρεσβεία για την πιθανή βολιδοσκόπηση ελληνοϊταλικής ανακωχής ήταν η αρχή. Παρόλο που ο Γεώργιος ήταν ενήμερος καθ' όλη τη διάρκεια (για την πορεία) των συνομιλιών, η έμφυτη καχυποψία του μεγάλωσε. Και όταν λίγο μετά τη γερμανική εισβολή, το μέτωπο άρχισε να καταρρέει και ακολούθησε η διαταγή του υπουργού Στρατιωτικών Παπαδήμα για τις άδειες των στρατιωτών, ο Γεώργιος θεώρησε υπεύθυνο τον Κορυζή. Πιθανόν να τον διέβαλε και ο Θ. Νικολούδης. Ο τελευταίος ποτέ δεν συμπάθησε τον πρωθυπουργό. Επανειλημμένα διατύπωσε την άρνηση του στους Μανιαδάκη και Διάκο, αποκαλώντας μάλιστα τον Κορυζή «ψυχασθενή»! Σε μια επιστολή του, τον Ιούλιο του 1942 στον Κώστα Μανιαδάκη, αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: «Έτσι όταν άπέθανεν ξαφνικά ό αρχηγός (σ.σ. ο Μεταξάς), χάρις σε σένα και τον Διόκον, τους είσηγηθένταςμαζί με τον Παπαδήμαν, την λύσιν της κρίσεως εις τον Βασιλέα, παραδώσαμε μίαν ίσχυράν πολιτικήν κατάστασιν και την έθνικήν δόξαν είς τάςχείρας ενός νευρασθενοϋς τραπεζίτου, κατόπιν ψ παρ' ολίγον εις τάς χείρας του αγαπητού Κώστα Κοτζιά μη καν Αύγουστιανοϋ Υπουργού και πάντως καταλλήλου μόνον δι 'ώρισμένα ειρηνικά έργα και κατόπιν εις άλλον... Δια. τον μακαρίτην τον Κορυζήν μάλιστα είχα δώση όλόκληρον μάχην, δις εντός μίας ημέρας έξορκίσας τον Βασιλέα νά μή παραχωρήσει την θέσιν ενός μεγάλου πολιτικού και στρατιώτου, ενός έθναποστόλου όπως ήτο πλέον ό Μεταξάς είς την λαϊκήν ψυχολογίαν, είς ένα άσθενικόν τραπεζίτην, ΐκανόν δι'άλλα έργα και άλλας περιστάσεις...» (βλ. Επιστολή Αρχείου Θ. Νικολούδη, ΕΛΙΑ). Α Ο Α. Κορυζής διαδέχθηκε τον Ι. Μεταξά. Η «αυτοκτονία» του με δύο σφαίρες προκάήεσε έκπβηξη και ερωτηματικά που παραμένουν αναπάντητα 70 χρόνια μετά. Το βέβαιο είναι ότι ο Γεώργιος θεώρησε τον πρωθυπουργό του υπεύθυνο για την κατάρρευση του μετώπου και τον επέπληξε άγρια. Οι φωνές του ακούστηκαν στους διαδρόμους του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετανία». «Το βέβαιον είναι, κύριε πρόεδρε, ότι διέφυγε ό έλεγχος της καταστάσεως άπό τάς χείρας σας», είπε. Με βαθιά συγκίνηση ο Κορυζής ασπάστηκε το δεξί χέρι του βασιλιά, ο οποίος τον κοιτούσε αινιγματικά και στη συνέχεια αποχώρησε για την οικεία του τη Λεωφόρο Κηφισίας αρ. 51. Βγαίνοντας σκυθρωπός από το βασιλικό γραφείο, ο πρωθυπουργός ρωτήθηκε από τον υπουργό Κ. Κοτζιά που βρισκόταν στον διάδρομο, τι συνέβαινε. «Τίποτε», απάντησε ξερά ο Κορυζής και απομακρύνθηκε. Κατά την έξοδο του επίσης από το ίδιο ξενοδοχείο ο πρωθυπουργός συναντήθηκε για λίγο με τον πρίγκιπα Πέτρο. Τη σκηνή περιγράφει ο τελευταίος στις αναμνήσεις του: «...Την 18η Απριλίου γευμάτισα στη λέσχη του Γκολφ, όπως έκανα συχνά. Επέστρεφα στό γραφείο μου, όταν μπαίνοντας άπό τις περιστρεφόμενες πόρτες του ξενοδοχείου "Μεγάλη Βρετανία" προσπέρασα τον πρωθυπουργό Αλέξανδρο Κορυζή πού έφευγε. Σπρώξαμε ελαφρά, ό ένας τον άλλον και πρόλαβα νά ρίξω μία γρήγορη ματιά στό τραβηγμένο και καταβεβλημένο πρόσωπο του, μέσα άπό τό τζάμι πού μας χώριζε. Σκέφθηκα πόσο κουρασμένος φαινόταν και είπα στον εαυτό μου δτι δεν Ο ΕΛΛΗΝ ΠΡΕΣΒΕΥΤΗΣ ΚΥΡΙΟΣ ΝΙΚΟΛΟΥΛΗΣ ήταν παράξενο αφού αυτός ήταν φορτωμένος με τόσες πολλές ευθύνες στην παρούσα κρίση». Ο Κορυζής δεν είχε προλάβει να απομακρυνθεί από το ξενοδοχείο, όταν ο βασιλιάς έστειλε τον Ιωάννη Διάκο να τον ακολουθήσει. Όπως αφηγήθηκε αργότερα η σύζυγος του πρωθυπουργού, ο Κορυζής έφτασε στο σπίτι του κάτωχρος και συντετριμμένος, προκαλώντας ζωηρές ανησυχίες τόσο στην ίδια όσο και στα παιδιά του. Περιορίστηκε μόνο να πει ότι είχε απόλυτη ανάγκη να μείνει μόνος, χωρίς να τον ενοχλήσει κανείς, στο ιδιαίτερο γραφείο του, διότι ήθελε να γράψει μια επιστολή. Μετά από λίγα λεπτά, στις 04.15, ακούστηκαν δύο πυροβολισμοί... Από μιαν αφήγηση του Ι. Διάκου στον Κοτζιά γνωρίζουμε τις τελευταίες στιγμές του Έλληνα πρωθυπουργού: «Κτύπησα τήν πόρτα και μου άνοιξε αμέσως ή κα Κορυζή... [ Τη ρώτησα με κομμένη αναπνοή και αγωνία που είναι ό | πρόεδρος. 'Στο δωμάτιο του ", μου απάντησε ταραγμένη και με ανησυχία. Πάμε αμέσως εκεί, φοβούμαι κάποιο κακό ανεπανόρθωτο! Τήν ακολούθησα, τρέχοντας και οι δύο προς τό δωμάτιο του πρωθυπουργού.

 Ή πόρτα ήταν κλειστή. Με τό πρώτο κτύπημα μας και τήν προσφώνηση του ονόματος του ακούσαμε έναν πυροβολισμό και μείναμε αποσβολωμένοι. Αμέσως κατόπιν δεύτερος πυροβολισμός! Σπάσαμε τήν πόρτα, ένώ έλπίζαμε νά μην άντικρύσουμε τό θέαμα πού φοβόμαστε. Τό ανεπανόρθωτο είχε συντελεσθεί! Ό Αλέξανδρος Κορυζής ήταν νεκρός επάνω στό κρεβάτι του, με τήν εικόνα της Παναγίας στό στήθος ] του. Άπό τή νεκροψία πού διενεργήθηκε διαπιστώσαμε ότι ό Κορυζής έφερε δύο διαμπερή τραύματα στην καρδιά! Τό γεγονός αυτό εκμεταλλεύθηκε εύλογα ή γερμανική προπαγάνδα καί έκανε λόγο γιά τήν "δολοφονία του Ελληνα πρωθυπουργού άπό τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες ". Ποιος αυτοπυροβολείται άλλωστε δύο φορές στην καρδιά;». Η «αυτοκτονία» του Κορυζή και η κυβέρνηση Κοτζιά Σύμφωνα λοιπόν με τους αυτόπτες μάρτυρες της «αυτοκτονίας» του Κορυζή (Ι. Διάκο και κα Κορυζή), ο πρωθυπουργός βρέθηκε νεκρός κρατώντας ένα περίστροφο στο αριστερό του χέρι και έχοντας ένα εικόνισμα της Πάναγίας στο στήθος του. Πώς όμως ήταν δυνατόν ένας δεξιόχειρας να χρησιμοποιήσει το αριστερό του χέρι για να αυτοπυροβοληθεί παραμένει αναπάντητο εδώ και επτά δεκαετίες. Προφανώς ο Ι δολοφόνος του, μέσα στην ταραχή εκείνων των στιγμών, παρέλειψε τη σημαντική αυτή λεπτομέρεια και διαπράττοντας σφάλμα τοποθέτησε το όπλο στο αριστερό χέρι του Κορυζή... Το γεγονός επίσης ότι ο Κ. Κοτζιάς αναφέρει ότι οι πυροβολισμοί που ακούστηκαν «ήταν δύο» προκαλεί εύλογα το ερώτημα πώς θα μπορούσε ο ασθενής και ηλικιωμενος τραπεζίτης να αυτοπυροβοληθεί δύο φορές. Όσον αφορά την εχεμύθεια της χήρας Κορυζή, η οικογένεια της ανταμείφθηκε για την αφοσίωση της στο Στέμμα. Μετά τον πόλεμο η κόρη της Φρόσω Κορυζή προσλήφθηκε στο Παλάτι. Για τα αίτια που προκάλεσαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Κορυζή, ο Κ. Κοτζιάς αναφέρει ότι οι μόνοι άνθρωποι που γνώριζαν την αλήθεια ήταν ο Γεώργιος, ο Κ. Μανιαδάκης και ο μυστικοσύμβουλος Ι. Διάκος (βλ. Κ. Κοτζιά: Ελλάς, ό πόλεμος και ή δόξα της, Γ' Εκδοσις, Αθήνα 1947, σελ. 405). Επίσης είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι λίγο μετά τη δολοφονία του Κορυζή, ο Γεώργιος έσπευσε να συναντήσει πρώτα τους δύο μυστικοσυμβούλους του, Ι. Διάκο και Κ. Μανιαδάκη. Προφανώς οι άνθρωποι που θα αναλάμβαναν το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης έπρεπε να είναι και της απόλυτης εμπιστοσύνης του Βρετανού πρέσβη. Ο Κ. Κοτζιάς είναι αποκαλυπτικός: «Περί την 7.30 έσπερινήν (σ.σ. 18 Απριλίου 1941), ό πρέσβης της Μεγάλης Βρετανίας κ. Πάλαιρε, έφθασεν εις το Ξενοδοχείο της Μεγάλης Βρετανίας και έγένετο αμέσως δεκτός ύπό του βασιλέως. Ό πρέσβυς της Μεγάλης Βρετανίας έζήτησε να συναντηθή μετά του νεωστί άναλαβόντως τήν έντολήν σχηματισμού Κυβερνήσεως. Ό βασιλεύς έκάλεσεν αμέσως τον άναλαβόντα τον σχηματισμόν Κυβερνήσεως κ. Κώσταν Κοτζιάν και απευθυνόμενος προς τον κ. Πάλαιρετ είπεν: "Ιδού ό νέος πρωθυπουργός ". Επακολούθησε γαλλιστι στιχομυθία ή οποία, λόγω του έκτακτου ενδιαφέροντος αυτής, θά καταβληθεί προσπάθεια να άποδοθή φωνογραφικώς. Πάλαιρετ: Σας συγχαίρω, άλλα πρέπει νά σας εΐπω ότι υπάρχουν άμφιβολίαι δι 'ύμάς. Κοτζιας: Εκείνο το όποιον ενδιαφέρει αυτήν τή στιγμήν δεν είναι αί άμφιβολίαι πού τυχόν έχετε δι' έμέ, άλλ' αί άμφιβολίαι πού έγώ θά ήδυνάμην τυχόν νά έχω διά τήν κυβέρνησίν σας. Διότι έγώ, ώς Ελλην, έπετελεσα πλήρως το καθήκον μου. Ή πατρίς μου σφαδάζει αυτήν τήν στιγμήν. Δεν θά έπεθύμουν δέ, κύριε πρέσβυ, αυτήν τήν διατύπωσίν σας νά τήν φέρω εις τήν δημοσιότητα, διότι ή έντύπωσις θά ήτο θλιβερά. Αλλά, δεδομένου δτι έςεφράσθη τοιαύτη αμφιβολία έκ μέρους του συμμάχου μας ή θά γίνη δήλωσις δτι περιβάλλομαι με τήν απόλυτον αυτού έμπιστοσύνην, ή είμαι υποχρεωμένος -σας το δηλώ σαφώς- νά προστατεύσω τήν Ελλάδα... Πάλαιρετ: Σας δηλώ ότι έχετε απόλυτον τήν έμπιστοσύνην της Αγγλικής Κυβερνήσεως. Κοτζιδς: Α εν νομίζω, κύριε πρέσβυ, δτι πρέπει νά σας ενχαριστήσοι διά τήν δήλωσιν, διότι αύτη είναι έκδήλωσις οφειλομένη προς τήν έπιτελέσασαν απόλυτα το καθήκον της Χώραν μου και όχι προσωπικώς. Πάλαιρετ: Μπορούμε νά δώσουμε τάχέρια μας (και έτεινετήν χείρα του) και να μου δηλώσετε ότι θά σταθούμε μαζί μέχρι τέλους; Κοτζιάς: (Λαμβάνων τήν χείρα του πρεσβευτού). Έγώ νά σας δηλώσω μέχρι τέλ.ους; Υπάρχει άλλο τέλος άπ'αύτό πού έφθασεν ή Ελλάς; Σεις πρέπει νά μου δηλώσετε ότι θα μείνετε κοντά είς τήν Ελλάδα μέχρι τέλους. (Καί, χωρίς νά αναμένη άπάντησιν, έσφιξε τήν χείρα του πρεσβευτοΰ). Τότε ό κ. Πάλαιρετ, μέ έκφρασιν ικανοποιήσεως, λέγει είς τον κ. Κοτζιαν: Πάλαιρετ: Τότε, δύναμαι νά σας ερωτήσω ποιος είναι ό κατάλογος τών υπουργών σας; Κοτζιάς: Αυτό ποτέ! Διότι, δέν έπολέμησεν ή Ελλάς και δεν έθυσιάσθη, όπως έθυσιάσθη, διά νά ύποβάλη καταλόγους τών υπουργών τής είς ξένον πρέσβυν, όσον σύμμαχος και φίλ.η και άν είναι ή χώρα του. Διότι, τότε, ή Ελλάς θα ελάμβανε τήν θέσιν «κηδευμονευόμενης χώρας», τουθ'όπερ δέν αποδέχομαι. Τότε ό κ. Κοτζιας, στραφείς προς τον παριστάμενο ανακτά τω είπε τα έξης: "Βασιλεύ, είμαι υποχρεωμένος, ώς σύμβουλος σας, νά επισύρω τήν προσοχήν σας έπι τού έξης, μαζί μέ τάς βαρυτάτας εύθύνας πού επιφέρει: Έάν τον κατάλογον τών υπουργών τον οποίον πρόκειται νά σας υποβάλλω τον έμφανίσητε, προς τής παρ' Υμών εγκρίσεως του, είς τήν παρισταμένην έξοχότητα, είμαι, σας τονίζω, υποχρεωμένος να σας δηλώσω ότι ή τοποθέτησίς μου απέναντι του γεγονότος αυτού θα είναι τοιαύτη, ώστε αϊ συνέπειαι να είναι σοβαρώταται». (βλ. Κ. Κοτζιά: Ελλάς ο πόλεμος και η δόξα της, σελ 407-408) Από τα παραπάνω είναι εύκολο να καταλάβει ο αναγνώστης το βαθμό παρέμβασης των Άγγλων στα ελληνικά πολιτικά δρώμενα. Το πιο κωμικοτραγικό όμως ήταν πως ενώ ο Κοτζιάς ετοιμαζόταν να αναλάβει το σχηματισμό κυβέρνησης, την ίδια στιγμή ο Γερμανός υπουργός Γ. Γκέμπελς θα σημείωνε με ικανοποίηση στο ημερολόγιο του πως: «Ό Κοτζιάς στην Αθήνα είναι άνθρωπος δικός μας». Στην πραγματικότητα βέβαια ο Γκέμπελς είχε εκτιμήσει για μια ακόμη φορά λάθος τις πληροφορίες που του διεμήνυσαν οι άνθρωποι της γερμανικής αντικατασκοπείας: Ο Κοτζιάς, όπως και οι περισσότεροι υπουργοί του Μεταξά, ουδέποτε παρέκκλιναν από τους στόχους και τα συμφέροντα της βρετανικής εξωτερικής πολιτικής. Γι' αυτόν το λόγο άλλωστε ακολούθησαν (σ.σ. τις αρχές) στην Κρήτη και αργότερα στην Αίγυπτο. Με τη διαφυγή τους στο εξωτερικό θα έκλεινε το πιο τραγικό κεφάλαιο της ελληνικής κατάρρευσης του μετώπου, ενώ θα άρχιζε η μακρά νύκτα της Κατοχής. Επίλογος Η ιστορική αλήθεια συχνά δεινοπαθεί. Οι περισσότερες κυβερνήσεις την πλάθουν για να ταιριάζει με την επίσημη πολιτική τους, οι ιστορικοί την ερμηνεύουν όπως υπαγορεύουν ορισμένα κέντρα εξουσίας, ενώ η ανθρώπινη μνήμη τη διαστρεβλώνει όταν η αλήθεια είναι πολύ οδυνηρή. Πάνω απ' όλα όμως, την ιστορία τη γράφει ο νικητής και η ιστορία του Β' ΠΠ δεν αποτελεί εξαίρεση. Ως εκ τούτου, λοιπόν, την αλήθεια και τα κίνητρα για τους θανάτους των δύο Ελλήνων πρωθυπουργών μπορεί να μην τη μάθουμε ποτέ. Ίσως επειδή με την αποκάλυψη τους θα έτριζε το οικοδόμημα της «συμμάχου» Αγγλίας κατά τον ________________________ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ____ 
1. Αννίβας Βελίάδης: Μεταξάς-Χίτλερ, Ελληνογερμανικές σχέσεις στη Μεταξική Δικτατορία 1936-1941, εκδόσεις Ενάλιος, Αθήνα, 2003 
3. Περιοδικό «ΤΟΤΕ», τ.71, Μάρτιος-Απρίλιος 1998 
4. Αρχείο Νικ. Ατιοστολόττουλου, ΕΛΙΑ 
5. Αρχείο Υπουργείο Εξωτερικών, φάκελοι ελληνογερμανικών σχέσεων περιόδου 1936-41 
6. Γερμανικό Υπουργείο Εξωτερικών, φάκελοι γερμανικής πρεσβείας Αϋηνών 1941 
7. Περιοδικό «Στρατιοπική Ιστορία», τ. 166, Ιούνιος 2010 
9. Προσωπικό αρχείο συγγραφέα 

Παράρτημα Ι 

Ο ΑΓΓΛΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ 

Ο βρετανικός Τύπος, μετά την ελληνική κατάρρευση, θεώρησε ως υπαίτιες τις δραστηριότητες της «5ης Φάλαγγας» και έδωσε τη δική του εκδοχή. Το άρθρο των της 8ης Μαΐου του 1941 είναι χαρακτηριστικό: «...εις την κυβέρνησιν ύπήρχον, διάφοροι Κουίσλιγκ, οι όποιοι, προσεπάθησαν νά ενσπείρουν τον πανικόν. Γερμανόφιλοι επίσης ήσαν πολλοί Γενικοί Διοικηταί, Νομάρχαι και ανώτεροι δημόσιοι υπάλληλοι. Καί ένώ ό Ελληνικός Λαός έπολέμει λεο-ντόκαρδα, πάντες οί ανωτέρω μέ διαφόρους τρόπους προσεπάθουν νά ενσπείρουν την ήττοπάθειαν. Έπί παραδείγματι: Διαταγαί εδόθησαν νά καθαρισθούν οί τοίχοι των Αθηνών από τάς γελοιογραφίας του Χίτλερ και Μουσολίνι. Οί άνταποκριται των ξένων εφημερίδων διετάχθησαν υπό της λογοκρισίας νά μη μεταδίδουν φράσεις θιγούσας το πρόσωπον του Χίτλερ. Εις τάς Αθήνας διεδόθη ότι έπεσεν ή Λάρισα μίαν εβδομάδα προτού λάβη χώραν το γεγονός αυτό. Έξ' άλλου ό υποστράτηγος Παπαδήμας, υπουργός των Στρατιωτικών και οί συνάδελφοι του τών Ναυτικών και της Αεροπορίας έδιδαν διμήνους άδειας εις τους κληρωτούς του 1941 και εις άλλους έφεδρους καί διά διαφόρων άλλων μέτρων έφεραν τον πανικόν. Το Γενικόν Στρατηγεϊον εύρίσκετο έν πλήρει αγνοία της καταστάσεως τού μετώπου και ένώ ή Ελληνική Στρατιά της Αλβανίας άνεδιπλοϋτο κανονικώς εις τήν πεδιάδα τής Κορυτσάς άνευ απωλειών, ό ραδιοφωνικός σταθμός τών Αθηνών μετέδιδε ανακοινωθέν διά του οποίου παριστάνετο ότι το μέτωπον του Ολύμπου είχε διασπασθή και ότι ό Ελληνικός Στρατός εύρίσκετο διαλύσει, χρόνως ό αρχιστράτηγος Παπάγος ύπέβαλεν εις τον πρωθυπουργόν Κορυζήν έκθεσιν τόσον άπογοητευτικήν ώστε έφερεν αυτόν εις αύτοκτονίαν. Πράγματι μετά το Ύπουργικόν Συμβούλων, ό πρωθυπουργός παρουσιάσθη ένώπιν τής Αυτού Μεγαλειότητας και αφού έδήλωσεν ότι είχεν άποτύχη εις τήν άποστολήν του, τού ήσπάσθη άμφοτέρας τάς χείρας, έζήτησε τήν άδειαν νά άποσυρθή είς τήν οικίαν του προς έκτέλεσιν ατομικής του εργασίας. Και μεταβάς εκεί, ηύτοκτόνησεν». 
(βλ Αρχείο αντιστράτηγου Ιπποκράτη Παπαβασιλείον, Φάκ. 1, ΕΛΙΑ) 

Παράρτημα II 
Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΑΡΧΗ ΟΥΕΙΒΕΛ 
Μετά τον τερματισμό των πολεμικών επιχειρήσεων στην Ελλάδα, το Σεπτέμβριο του 1941,1 ο στρατάρχης σερ Άρτσιμπαλντ Ουέιβελ, αρχηγός του Βρετανικού Στρατού Μέσης Ανατολής κατά την περίοδο 1940-1941, υπέβαλε έκθεση στο βρετανικό Υπουργείο των Στρατιωτικών. Στην έκθεση του υποκριτικά ο Ουέιβελ ανέφερε ότι η κυβέρνηση Μεταξά απέκρουσε την προταθείσα αγγλική βοήθεια (σ.σ. η οποία ήταν εντελώς συμβολική), με τη δικαιολογία, ότι «η απόβαση και άλλων αγγλικών στρατευμάτων θα μπορούσε να προκαλέσει τη γερμανική επίθεση» και του εξέφρασαν την ελπίδα ότι η Γερμανία δεν θα επετίθετο κατά της Ελλάδας. Ο Βρετανός στρατάρχης στην έκθεση του αναφέρεται με έντονο επικριτικό τόνο κατά του Μεταξά. Ωστόσο, η έκθεση αυτή έγινε γνωστή μόλις τον Ιούλιο του 1946! 
(βλ. εφημερίδα Καθημερινή, 28/10/1998).

http://ksipnistere.blogspot.gr

Related Articles :