Υποθεση Νασιουτζικ

Η Παυλίνα Νάσιουτζικ άφησε τα χωριά - Βόρεια  Προάστια και Μύκονο- και πολύ καλά έκανε, γιατί αυτήν την περίοδο περνούν δύσκολα  και καταπιάστηκε με θέμα σοβαρό, όπως της αρμόζει. Πίσω από τον μικροαστισμό των θεμάτων που κριτικάρει κρύβεται κάποια διαβασμένη που ξέρει να γράφει. Αυτή τη φορά αναμετριέται με τον μεγάλο της εφιάλτη, το φονικό που συγκλόνισε το πανελλήνιο το 1984.

Ο λογοτέχνης Θ. Διαμαντόπουλος βρίσκεται νεκρός με 97
σφυριές στο κεφάλι. Ένοχος: ο Αθ. Νάσιουτζικ.  Η 18άχρονη καλομεγαλωμένη πριγκίπισσα αλλάζει status και γίνεται η κόρη του δολοφόνου.
Άπειρες δίκες και εφέσεις, ορδές μαρτύρων, δικηγόρων, πραγματογνωμόνων, εμπειρογνωμόνων, ψυχιάτρων. Καφκικού ύφους παραλογισμοί, πρωταγωνιστές βγαλμένοι από βιβλία του Ντοστογιέφσκι. Η Π. Νάσιουτζικ προφανώς δεν είναι αποστασιοποιημένη, είναι το δράμα της και το καταγράφει σχετικά ψύχραιμα καπνίζοντας καθώς φαίνεται αμέτρητα τσιγάρα.
Δεν είναι στις προθέσεις της συγγραφέως να ξανανοίξει την υπόθεση που της κατέστρεψε την ζωή, μάλλον θέλει να κλείσει τον κύκλο των αναμνήσεων της γράφοντας το βιβλίο αυτό.
Μιλάει με σεβασμό για το θύμα και την οικογένειά του, μιλάει περιφρονητικά για την ελληνική δικαιοσύνη και την ελληνική νοοτροπία.  Τι θέλει να πει τελικά;  Υπερασπίζεται τον πατέρα της και τον εαυτό της. Είναι μια κόρη που δίνει την δική της εκδοχή για την ζωή που της επέβαλλαν. Για το λόγο αυτό θα αρκούσε μόνο ο υπότιτλος του βιβλίου «Η υπόθεση Νάσιουτζικ εκ των έσω», ο τίτλος παραπλανεί και πολλούς ορθώς τους εξοργίζει.
Ο Νάσιουτζικ μεγάλωσε με ευμάρεια, έγκλειστος 8 χρόνια σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αλβανία, κομμουνιστής επιχειρηματίας, προνομιούχος κάτοικος Ψυχικού, διανοούμενος, συγγραφέας, πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Το 1984 ήταν μια περίοδος μεταβατική για την ελληνική κοινωνία, τα πρώτα χρόνια του Πασόκ συνέπεσαν με την ένωση της αστυνομίας και της χωροφυλακής, οι προαγωγές ζητούν εναγωνίως θύτη. Ο Θ. Νάσιουτζικ πληροί τις προϋποθέσεις. Είναι γεγονός ότι η κοινωνία μας δεν συμπαθεί αυτούς που με ευκολία μπαινοβγαίνουν σε διαφορετικούς κόσμους. Οι Έλληνες δεν είμαστε κοσμοπολίτες του πνεύματος, ούτε σεβόμαστε την διαφορετικότητα. Τα στεγανά μας ακυρώνουν την ευθυκρισία μας, μας αρέσει να κατηγοριοποιούμε τους ανθρώπους για να μην μπερδευόμαστε μ’ ένα
αντιφατικό βιογραφικό. Οι πλούσιοι με τους πλούσιος και ό,τι αυτό συνεπάγεται και οι φτωχοί με τους φτωχούς και ό,τι αυτό συνεπάγεται.   
Το βιβλίο καταχωρείται στα μυθιστορήματα αν και το μόνο κοινό που έχει με μυθοπλασία είναι η ταχύτητα και ο ρυθμός της ανάγνωσης. Το Παυλίνα έχει γίνει Ελβίρα (προς αποφυγή μήνυσης ή συγγραφικός τρόπος αποστασιοποίησης;) ενώ όλα τα υπόλοιπα ονόματα έχουν κρατηθεί ως έχουν. Μερικά ονόματα παραλείπονται, δεν μαθαίνουμε το όνομα του φαιδρού
τηλεψυχίατρου, ούτε του κακοήθους  δημοσιογράφου και νυν υπουργού. Φυσικά και τα υποψιαζόμαστε, φυσικά και θέλουμε να ξέρουμε. Όχι για την περιέργεια μας (μόνο), αλλά γιατί ανήκουν στην ιστορία, αποτελούν μέρος της όπως και η οικογένεια Αναγνωστάκη, ο  Γ. Χειμωνάς, ο Η.Πετρόπουλος και πολλοί άλλοι που περιφέρονται στις σελίδες δίνοντας ένα κλίμα εποχής, αφήνοτας το στίγμα και την άλω τους στο κείμενο.

Related Articles :