Η ενωμένη δεξιά και ο… κομμουνιστικός κίνδυνος !!!

Το πρώτο: Ουσιαστικά από τη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, το καλοκαίρι, η πολιτική και η οικονομική ελίτ της χώρας προετοιμαζόταν για τα πάντα, ώστε να συνεχίσει το πλιάτσικο, να καταστρέψει το όποιο κοινωνικό κράτος, να διαλύσει τις όποιες ρυθμισμένες εργασιακές σχέσεις, να κάνει σμπαράλια το όποιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και να ιδιωτικοποιήσει το σύμπαν της δημόσιας περιουσίας. 

Του Θ. Μαρουλιάδη

Μπροστά σε αυτές τις προτεραιότητες της πολιτικής και της οικονομικής ελίτ το μέλλον του Παπανδρέου και η πολιτική καριέρα του Σαμαρά αποτελούν ασήμαντες λεπτομέρειες. Το θέμα, για την πολιτική και την οικονομική ελίτ δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά το τι δουλεύει. Μαύρη γάτα, άσπρη γάτα, το θέμα είναι να πιάνει τα ποντίκια, όπως συνηθίζουν να λένε οι σχολιαστές του δελτίου ειδήσεων του Μεγκα. Και τα ποντίκια σε αυτή την ιστορία είναι όλοι οι από τα κάτω.

Το δεύτερο: Η οργή του πλήθους που βρίσκεται στο δρόμο από τις 5 Μαΐου του 2010 αφαίρεσε από την κυβέρνηση Παπανδρέου το σύνολο της κοινωνικής νομιμοποίησης της και την έφερε, από την άνοιξη του 2011, αρκετές φορές στο χείλος του γκρεμού. Αυτή η κατάσταση – με την κυβέρνηση να πέφτει και να μην πέφτει – προκάλεσε εύλογο προβληματισμό στην πολιτική και την οικονομική ελίτ, που όπως ήταν αναμενόμενο άνοιξε τη συζήτηση για μία κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» που θα κρατούσε με κάθε θυσία, των από τα κάτω, τη χώρα στο κόλπο της ευρωζώνης, με παράλληλο σχέδιο Β για την επιστροφή, των από τα κάτω, στη δραχμή. Είπαμε, ότι δουλεύει… και αυτό που έμοιαζε να δουλεύει, ήδη από το καλοκαίρι, ήταν μία κυβέρνηση ενωμένης δεξιάς. Αυτό δηλαδή που πάει να γίνει σήμερα.

Το τρίτο: Ο Σαμαράς, μετά την εκλογή του στη θέση του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, δημιούργησε μία ιδιόμορφη ομάδα συμβούλων – π.χ. Κρανιδιώτης, Λαζαρίδης – που δεν είναι δοκιμασμένη και έμπειρη σε πραγματικά πολιτικά γεγονότα. Ιδιόμορφη ομάδα, αλλά ταιριαστή με το ιδιόμορφο μενταλιτέ του Σαμαρά. Αυτή η ομάδα χάραξε την αντιπολιτευτική τακτική του «ναι στο Μνημόνιο, όχι στις πολιτικές που προκύπτουν από το Μνημόνιο», που μπορεί η θέση της να είναι στο πολιτικό ψυχιατρείο, αλλά έγινε αποδεκτή στη βάση των ψηφοφόρων – του 2009 – της Νέας Δημοκρατίας και έσωσε το κόμμα από τη διάσπαση που θα μπορούσε να προκαλέσει η αποχώρηση της Μπακογιάννη. Αυτή η ομάδα ήταν, μέχρι και χθες, κάθετα αντίθετη στην ιστορία της συγκρότησης κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας», καθώς εκτιμούσε πως αυτή η εξέλιξη θα έβαζε τον Σαμαρά στο κάδρο του προβλήματος και θα ακύρωνε την όποια δυναμική θα μπορούσε να αναπτύξει η Νέα Δημοκρατία πηγαίνοντας προς τις εκλογές. Παράλληλα, αυτή η ομάδα έχει ψηλά στην ατζέντα της το φάντασμα του κομμουνιστικού κινδύνου, καθώς εκτιμά (το πιθανότερο συνεχίζει να το εκτιμά και τώρα μετά τις σημερινές εξελίξεις) πως μία κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» σήμερα, μία κυβέρνηση ενωμένης δεξιάς, θα ανοίξει το δρόμο αύριο για μία κυβέρνηση ενωμένης Αριστεράς, ίσως ακόμα και μετά τις επόμενες εκλογές. Και αυτό γιατί οι στενοί συνεργάτες του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας πιστεύουν πως η συνεργασία του Σαμαρά με το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ θα απελευθερώσει μεγάλες δυνάμεις από τη βάση του ΠΑΣΟΚ άμεσα, προφανώς προς τα κόμματα της Αριστεράς και σε δεύτερο χρόνο θα ακυρώσει το δικομματικό εκκρεμές της μεταπολίτευσης, φέροντας τα πράγματα στον πολιτικό άξονα της αντιπαράθεσης μεταξύ της Δεξιάς και της Αριστεράς.

Το τέταρτο: Ο Παπανδρέου βλέποντας ότι τίποτα δεν του βγαίνει, τόσο απέναντι στην οργή του πλήθους, όσο και απέναντι στον «ανεύθυνο» Σαμαρά, αποφάσισε τη Δευτέρα να ρίξει στο τραπέζι το τελευταίο χαρτί που είχε στα χέρια του. Προτείνοντας τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος, μπορεί να προκάλεσε την οργή των άλλων ευρωπαίων ηγετών – εκπροσώπων τραπεζών, αλλά κατάφερε να βάλει τον Σαμαρά με την πλάτη στον τοίχο. Με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια, κατά ένα τρόπο… Οι οργισμένοι ευρωπαίοι ηγέτες  - εκπρόσωποι τραπεζών είπαν πως αν είναι να γίνει δημοψήφισμα αυτό δεν μπορεί να αφορά τη νέα δανειακή σύμβαση, αλλά μόνο την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, αν και κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται από το Σύμφωνα για το ευρώ! Ο Σαμαράς με την πλάτη στον τοίχο αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την «ανεύθυνη» στάση του, να δηλώσει πίστη στη νέα δανειακή σύμβαση, πίστη στο μακελειό των από τα κάτω – με το οποίο βέβαια δεν έχει απολύτως κανένα πρόβλημα – και να προτείνει τη συγκρότηση μεταβατικής κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» με δύο στόχους: Την υπερψήφιση της νέας δανειακής σύμβασης με αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή και τη σωτηρία, μέχρι τις εκλογές, του δικομματικού συστήματος, που θα ήταν αντιμέτωπο με μία λαϊκή εξέγερση στην περίπτωση που η κυβέρνηση προχωρούσε σε στάση πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις, περίπτωση μάλλον πιθανή αν δεν εκταμιευόταν η 6η δόση της πρώτης δανειακής σύμβασης. Όσα παραμύθια και να πει η υπό κατάρρευση κυβέρνηση Παπανδρέου περί συνομωσιών – από τραπεζίτες και εκδότες – η οργή των από τα κάτω έφερε τα πράγματα σε αυτό το σημείο.Άλλωστε η νέα δανειακή σύμβαση θα μπορούσε να εγκριθεί από αυξημένη πλειοψηφία στη Βουλή – μέχρι και τη Δευτέρα η Νέα Δημοκρατία δεν το είχε αποκλείσει - χωρίς να χρειαστεί όλο αυτό το πατιρντί.

Το πέμπτο: Απέναντι στην «εθνική παράταξη» της ενωμένης δεξιάς, που φιλοδοξεί να κυβερνήσει τη χώρα για τα επόμενα δέκα χρόνια, με προφανή στόχο να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους, αλλά και μετανάστες, η μόνη λογική απάντηση βρίσκεται στον… κομμουνιστικό κίνδυνο που φοβούνται οι ιδιόμορφοι συνεργάτες του Σαμαρά. Οι από τα κάτω δεν μπορούν, ούτε και θα το κάνουν, να ανεχτούν δέκα χρόνια πλιάτσικου και μακελειού. Δεν μπορούν να συμβιβαστούν με την προοπτική το 2020 να αφήσουν στην επόμενη γενιά, στα παιδία τους, μία χώρα γεμάτη γκρέμια και νάρκες. Το φάντασμα της Ενωμένης Αριστεράς πρέπει από σήμερα να εμφανιστεί σε όλη την Ελλάδα. Από αύριο σε όλη την Ευρώπη.  

Related Articles :